W tym roku pustynia Doha, w przyszłym Norwegia – ale jak UCI wybiera gospodarza Mistrzostw Świata?
W połowie października sezon kolarski zwykle się kończy, ale w tym roku opadłe liście Lombardii zostały zmiecione przez wietrzną pustynię Doha jako tło dla ostatniego dużego wyścigu w roku: Mistrzostw Świata szosowego Wyścig.
Ekstremalne upały na Bliskim Wschodzie oznaczają, że terminy Mistrzostw zostały przesunięte o dwa tygodnie w stosunku do zwykłego miejsca pod koniec września. Mimo to zorganizowanie wyścigu rowerowego w Katarze, kiedy temperatura może nadal osiągać wysokie 30., wydaje się równie rozsądne, jak zorganizowanie globalnego turnieju piłki nożnej w tym samym miejscu, o każdej porze roku.
W echu niesławnego dowcipu pani Merton do Debbie McGee: co sprawiło, że bogate w ropę państwo Zatoki Perskiej było tak atrakcyjną opcją dla UCI, gdy data została już ustalona z Bergen (gdzie jedyna skrajna ciepło o tej porze roku można znaleźć w saunie miejskiej)?
Ale czy naprawdę możesz żałować pragnienia organu zarządzającego sportem na trochę sprzątania? W końcu garnek złota na końcu tęczy to największa pojedyncza maszyna do robienia pieniędzy UCI, zwykle odpowiadająca za jedną trzecią jej rocznego dochodu. Ale gdyby chodziło tylko o pieniądze, Światy po prostu naprzemiennie przeplatałyby się między Emiratami, Kazachstanem i ogródkiem Olega Tinkowa. Prawdę mówiąc, prawdziwą wołowiną większości ludzi z Katarem gospodarzem Mistrzostw wydaje się być profil – bardziej płaski niż Frank Sinatra.
Samo w sobie jest to jednak przesada. Według źródeł na trasie znajduje się wzniesienie, które wznosi się od 2m do 16m przy 2% nachyleniu około 113km od mety, choć może to być tylko most prowadzący nad autostradą. Rzeczywiście, żadne Mistrzostwa Świata nie były bardziej odpowiednie dla czystego sprintera od 2011 roku (kiedy Mark Cavendish wygrał w Kopenhadze) lub 2002 roku (Mario Cipollini w Zolder). Ale czy to jest zła rzecz, czy z natury niesłuszna?
Podręcznik UCI dla przyszłych gospodarzy zawiera następujący komunikat: „Płaskie tory, trudne podjazdy, pagórkowate tory… wszystko jest możliwe.” Więc może 2016 to po prostu kolej na łobuzerów na płaskim torze – tak jak 2015 (Richmond, Virginia) był pozornie zarezerwowany dla Petera Sagana, a rok 2013 (Florencja) dla silnego wspinacza domowego, takiego jak Vincenzo Nibali (chociaż trafił do oportunisty w Rui Costa po kryzysie w Hiszpanii).
Opracowanie kursu, który faworyzuje ich własny, to przywilej gospodarza. Jeśli zwycięstwo Jego Wysokości Szejka Tamima Bin Hamada Al Thaniego może być naciskiem, to Katarczycy zawsze mają swoich adoptowanych synów: Toma Boonena (najbardziej utytułowanego zawodowca na katarskiej ziemi), Alexandra Kristoffa (zwycięzca sześciu z 11 etapów w poprzednim dwa Tour of Qatar) lub Cavendish (panujący mistrz Tour of Qatar).
Lucky Kristoff: rok później Mistrzostwa Świata w końcu docierają do jego rodzinnego Bergen, gdzie górzysta trasa powinna dokonać wyboru przed rodzajem sprintu, w którym on się wyróżnia. Pytanie brzmi: kiedy zobaczymy Mistrzostwa, które mogą przyciągnąć najlepszych zawodników Grand Tour?
Minęły czasy, kiedy Binda, Coppi, Bobet, Merckx i Hinault były tak samo synonimem tęczowej koszulki, jak i maillot jaune czy maglia rosa. W ostatnim ćwierćwieczu tylko dwóch zwycięzców Grand Tour było również mistrzami świata – a jeden z nich jest teraz nie do wymienienia. Porozmawiaj o utracie blasku.
Tak więc z powitalnymi ramionami czekamy na rok 2018 i Innsbruck, gdzie opracowywany jest jeden z najtrudniejszych kursów w historii Świata – jeden z około 5000 metrów różnicy wysokości. Być może mimo wszystko zobaczymy zwycięzcę Grand Tour w tęczowych paskach.
A jeśli Froome nie wygra tego roku, British Cycling złożyło ofertę na organizację Mistrzostw Świata 2019 na terenie Wielkiej Brytanii, dając organizatorom trasy możliwość ustalenia trasy i wspaniałego brytyjskiego zwycięstwa. Albo tak się stanie, albo wszyscy zupełnie źle zrozumieją swoje prognozy i wygra Greg van Avermaet.
