W pierwszej części nowej serii odkrywamy historie stojące za klasycznymi koszulkami, zaczynając od zespołu tak legendarnego jak region, z którego pochodzi
27 września 1979 roku Alain De Roo jako pierwszy przekroczył linię mety, aby wygrać 136 km Omloop van het Houtland.
Wynik był godny uwagi tylko dlatego, że było to ostateczne zwycięstwo Flandrii, belgijskiej drużyny, która przez 20 lat była dominującą siłą w zawodowym peletonie.
Flandria ma podwaliny pod koniec lat 90. XIX wieku, kiedy to belgijski kowal Louis Claeys wykonał swój pierwszy rower w rodzinnej kuźni w Zedelgem we Flandrii Zachodniej.
Czwórka jego dzieci, Alidor, Aimé, Remi i Jerome Claeys, później założył firmę Werkhuizen Gebroeders Claeys (The Claeys Brothers Limited), aby produkować rowery i powiązane produkty.
Przedsięwzięcie odniosło sukces i w 1940 roku bracia zmienili nazwę firmy na Flandria, co po łacinie oznacza region Flandrii, który był ich domem.
Do połowy lat pięćdziesiątych firma produkowała ponad 250 000 sztuk rocznie w sześciu krajach.
Pomimo rozwoju Flandrii nie były to wszystkie dobre wieści. W 1956 roku wybuchł rodzinny spór, który doprowadził do rozwiązania firmy, a Aimé i Remi zbudowali między sobą mur dzielący fabrykę Zedelgem.
Aimé, który był prawdziwą siłą napędową rozwoju firmy, zachował markę Flandria i nazwał swoją nową firmę A. Claeys-Flandria.
Zespół Flandrii powstał w 1959 roku, kiedy Aimé Claeys przypadkowo spotkał belgijskiego jeźdźca Leona Vandaele w belgijskiej kawiarni.
25-latek wygrał jazdę Paris-Roubaix dla Faema w sezonie 1958, będąc w grupie 20 kolarzy, którzy złapali ucieczkę dla dwóch kolarzy tuż przed dzwonkiem na starym welodromie.
Vandaele wcześnie wszedł na przód i utrzymał się, aby wziąć sprint i największe zwycięstwo w swojej karierze.
Ale był problem. Jednym z mężczyzn, których Vandaele pokonał w sprincie, był lider jego zespołu, Rik Van Looy, który zajął trzecie miejsce.
To po prostu nie było w scenariuszu – Faema była drużyną Van Looya. Nagrodą dla Vandaele pod koniec sezonu była konieczność znalezienia nowego pojazdu.
Kiedy Claeys usłyszał o sytuacji Vandaele, zaproponował utworzenie nowego zespołu pod nazwą Flandria, zapewniając zespół dla Vandaele i platformę do dalszego rozwoju marki Flandria.
Od tej przypadkowej filiżanki kawy sprawy potoczyły się szybko i na początku sezonu 1959 Claeys sprowadził firmę medyczną dr Manna jako głównego sponsora i zwerbował legendę belgijską Alberica „Brieka” Schotte, zarządzać drużyną.
Vandaele odniósł pierwsze zwycięstwo zespołu 6 marca, na 3. etapie wyścigu Paryż-Nicea-Rzym. Flandria wygrała 44 wyścigi w swoim pierwszym roku.
Do cesarza łupy
Drużyna osiągnęła swój szczyt w 1962 roku, kiedy tylko na jeden sezon połączyła siły ze starym zespołem Faema Vandaele i Van Looyem.
Imperator Herentals szybko wygrał dublet Flanders/Roubaix w tęczowej koszulce, którą zdobył w poprzednim sezonie, podczas gdy jego kolega z drużyny Joseph Planckaert wygrał Liège-Bastogne-Liège i klasę generalną w Paris-Nice.
To był rok wiodącego pociągu „Czerwonej Gwardii” Van Looya, składu pełnego super-silnych pomocników, którzy holowali Van Looya na odległość 200 metrów od linii mety.
To była nowa taktyka, którą włoska legenda Gino Bartali uznał za „naganną moralnie i całkowicie sprzeczną z duchem kolarstwa”. Tylko w tym roku drużyna odniosła 101 zwycięstw.
Flandria wyrobiła sobie reputację wczesnego dostrzegania talentów. W 1970 roku ich 21-letni rekrut Jean-Pierre Monseré wygrał Mistrzostwa Świata w Leicester.
Kilka miesięcy później doszło do tragedii, kiedy podczas jazdy na kiermaszu w swojej tęczowej koszulce zderzył się z samochodem i został natychmiast zabity.
Gdzie indziej legendarni kierowcy, tacy jak Peter Post, W alter Godefroot, Joop Zoetemelk, Roger De Vlaeminck i Freddy Maertens, wszyscy jeździli dla Flandrii podczas swoich karier.
W 1976 roku faworyt przed wyścigiem, Maertens, wypadł z Paryża-Roubaix na 35 km przed metą, zostawiając Marca Demeyera, który odniósł niespodziewane zwycięstwo dla zespołu, wydarzenie uchwycone przez Jørgena Letha w jego legendarnym filmie A Sunday In Hell.
Maertens w szczególności był synonimem Flandrii. Spędził pierwsze osiem lat swojej kariery zawodowej w zespole, odnosząc 54 i 53 zwycięstwa odpowiednio w 1976 i 1977 roku oraz zdobywając Mistrzostwa Świata w 1976 i Vuelta w 1977, wygrywając 13 etapów.
Przez lata Flandria wygrywała w każdym większym barze wyścigowym Mediolan-San Remo i Tour de France.
Najbliżsi byli zwycięstwo w Tour de France w 1978 roku, kiedy Michel Pollentier wyjechał na żółto sześć dni z Paryża, ale został odkryty z gumową butelką moczu pod pachą, która była podłączona do rurki biegnącej pod koszulką podczas kontroli antydopingowej test.
Pollentier został wyrzucony z wyścigu i ukarany dwumiesięcznym zakazem oraz grzywną w wysokości 5000 franków szwajcarskich.
Flandria była pierwszym europejskim profesjonalnym zespołem, który używał komponentów Shimano w 1973 roku – ruch, który być może przyczynił się do trwającego dziesięciolecia konfliktu między Maertensem i Eddym Merckxem po tym, jak para zdołała przegrać Mistrzostwa Świata 1973 w Barcelonie pomimo nieobecności z Felice Gimondi i Luisem Ocañą w końcowych momentach.
Z dwoma Belgami w czteroosobowej grupie, w tym zdecydowanie najlepszym sprinterem (Maertens), wynik powinien być przesądzony, ale Gimondi wygrał po tym, jak Merckx nie mógł pójść za Maertensem.
Wskaż teorie spiskowe…
Dzień wcześniej Maertens trenował ze swoim kolegą z drużyny Flandrii, W alterem Godefrootem, kiedy Tullio Campagnolo zbliżył się i zapytał Godefroota, kto wygra następnego dnia.
Godefroot wskazał na Maertensa. „O nie, nie on”, powiedział Campagnolo, „on jeździ z Shimano.”
Maertens podniósł później możliwość, że został oszukany, by wyprowadzić Merckxa, aby odmówić sobie i Shimano wygranej.
Pomimo sukcesów zespołu, pod koniec lat 70. Flandria przeżywała trudności, a bez funduszy potrzebnych do prowadzenia zespołu, pod koniec sezonu 1979, strój zniknął. Dwa lata później firma ogłosiła upadłość.
