Kwatera główna Oakley wygląda bardziej jak legowisko złoczyńców niż fabryka, ale zakład Oakley w Kalifornii kryje tajemnicę jego popularności
‘Tak, to jest prawdziwa armata i tak, została wystrzelona. Straż pożarna nie była super podniecona. Dlaczego mamy armatę? Przypuszczam, że z tego samego powodu, dla którego mamy czołg… nikt tak naprawdę nie wie.”
Sprzęt wojskowy znajduje się na każdym zakręcie 9300 m2 powierzchni głównej siedziby Oakley na obrzeżach małego miasteczka Foothill Ranch w Kalifornii, a przedstawiciel firmy ds. badań i rozwoju, Stephen de Mille, wskazuje na starodawną broń w jednym z wielu szerokich, nienagannie utrzymanych korytarzy.
Na podjeździe do obiektu na wzgórzu odwiedzających wita czołg marki Oakley, mierzący w dolinę poniżej. Bliżej wejścia na środku parkingu zamontowana jest torpeda. Stylizowana flaga z czaszką i skrzyżowanymi kośćmi powiewa nad budynkiem, jakby demonstrowała pozycję Oakley jako marki alfa w świecie okularów sportowych. Nie zadzieraj z Oakley, wydaje się mówić.
Strzelaj w zasięgu wzroku
W tym szarym molochu znajdują się osoby odpowiedzialne za każdy etap procesu produkcji okularów, od badań, testów, projektowania, inżynierii i marketingu, aż po 500-osobową armię, która konstruuje każdą parę okularów przeciwsłonecznych w firmie. zakład produkcyjny na miejscu.
Wchodząc, prawie czuję, że powinienem zostać prześwietlony siatkówką, ale za imponującą fasadą i sklepioną recepcją stopniowo staje się jasne, że filozofia Oakley jest antytezą fasady wojskowej. Ta firma wydaje się żywić zaraźliwą kreatywnością i entuzjazmem.
De Mille mówi, że budynek o wartości 45 milionów dolarów pierwotnie miał być domem założyciela firmy Jima Jannarda. W 1975 roku Jannard stworzył nowy rodzaj chwytu na kierownicę do motocykli motocrossowych i tu właśnie zaczęła się historia Oakley. Wkrótce zajął się produkcją gogli i okularów sportowych, a ostatecznie sprzedał firmę w 2007 roku za ponad 2 miliardy dolarów – wystarczająco, aby zbudować dom, który wygląda jak tajne legowisko złoczyńcy z Bonda.
Wchodzimy do laboratorium testowego, a De Mille prosi o założenie okularów ochronnych na pokaz, który sprawia, że czuję się jak w najlepszym filmie z Bondem – scena, w której Q pokazuje 007, jak zastrzelić złoczyńcę od 20 kroków wiecznym piórem.
Jego prezentacja High-Definition Optics firmy Oakley zaczyna się od testu laserowego, aby odtworzyć lewe i prawe oko skupiające się na punkcie oddalonym o 15 stóp. Aby przejść, dwie czerwone kropki laserowe muszą pozostać razem. Już wizualizuję celowniki snajperskie.
Wyjaśnia zalety Oakley pod względem optyki: „Nasz materiał na soczewki jest najgrubszy w optycznym środku soczewki. Następnie w miarę oddalania się od środka materiał staje się cieńszy. Inni producenci mogą wykonać takie zwężenie obiektywu tylko w poziomie lub w pionie – nie mogą robić obu jednocześnie, ponieważ opatentowaliśmy go w 1989 roku” – mówi. „Najgrubsza część soczewki przyciąga najwięcej światła, ale zwężając soczewkę w obu osiach w miarę oddalania się od środka optycznego, pozwalamy światłu wchodzić pod właściwym kątem, co nie powoduje żadnych zniekształceń”.
Trzymając granulki poliwęglanowego materiału na soczewki w wyciągniętej dłoni, dodaje: „Ponadto nie używamy w naszych soczewkach żadnego szkła. Chociaż szkło zwykle zapewnia dobrą optykę, nie zapewnia ochrony przed promieniowaniem UV. Wielu konkurentów bierze filtr UV i umieszcza go pomiędzy kilkoma szklanymi soczewkami. Ten proces nakładania warstw, wraz z użyciem klejów, powoduje zniekształcenia.”
Co więcej, szkło nie jest zbyt dobre w wywieraniu wpływu, jak zaraz się przekonamy. Przejmuję testy uderzeniowe laboratorium badawczo-rozwojowego z dużą prędkością i wystrzeliwuję stalowe łożysko kulkowe z prędkością 102 mil na godzinę w twarz manekina noszącego specyfikacje. Krzywiąc się, gdy naciskam przycisk „ogień”, pocisk rozbija szklane soczewki. Oczywiście soczewki Oakley pozostają nienaruszone podczas tego samego testu. Moje balistyczne nadużywanie gumowych ludzi trwa nadal, gdy zrzucam spiczasty stalowy ciężarek na inny manekin, ten znany jako Tommy (żałuję, że go nie nazwali). Ponownie Oakleyowie przetrwali uderzenie.
Opuszczając zapieczętowaną komorę testową do obszaru produkcyjnego tego labiryntowego bunkra, napotykamy teriera Woody'ego siedzącego cierpliwie na biurku swojego właściciela. De Mille wyjaśnia, że psy pracowników są tu mile widziane. „Firma została tak naprawdę nazwana na cześć psa naszego założyciela, setera angielskiego o imieniu Oakley.„
Centrum nerwu wzrokowego
Hałas uderza w nas, gdy drzwi się otwierają i De Mille prowadzi nas do potęgi operacji. Bitwa o globalną dominację jest tak poważna, że prosi się nas o obniżenie broni (kamery), w obawie przed wyciekiem, jak to nazywa, „zastrzeżonych informacji”. „Produkujemy tutaj wszystko” – mówi. „Mamy trzy ośmiogodzinne zmiany działające 24 godziny na dobę”.
Brzęczące, skaczące, brzęczące, maniakalnie wibrujące maszyny wypełniają ogromną przestrzeń przemysłową. Technicy sprawdzają odczyty i przyciski dziurkowania. To atmosfera całkowitej precyzji.
„Surowce do budowy jednej z naszych komór powlekania irydem kosztują milion dolarów”, mówi De Mille. „Soczewki kładą się zakryte, podczas gdy technik używa komputera, aby wybrać, które minerały dodać i jak długo trzymać soczewki w komorze, aby uzyskać każdy kolor powłoki irydowej. Próżnia wysysa całe powietrze i odparowuje minerały, które tworzą wiązanie molekularne na soczewkach, które jest cieńsze niż jedna cząsteczka.”
Maszyny do cięcia fazują krawędzie soczewek diamentową końcówką, aby uzyskać zaokrąglone krawędzie. Ma
mieścić się w tolerancji jednej 8000 milimetra w celu spełnienia standardów jakości. Wszystkie maszyny do cięcia soczewek noszą nazwy od piw (między innymi Stella i Guinness), a do celów kontroli jakości możliwe jest śledzenie każdej soczewki z powrotem do maszyny, która ją wyprodukowała.
Dziwnie kojący dźwięk wieloczęstotliwościowych, ultradźwiękowych fal dźwiękowych emanuje z maszyn do czyszczenia soczewek. „Różne częstotliwości eliminują różnej wielkości cząsteczki kurzu, oleju, brudu i odcisków palców. To najczystsze Twoje soczewki, jakie kiedykolwiek będą”- mówi De Mille.
Obszar zarezerwowany do końcowego montażu przypomina namiot kryminalny, z plastikową folią przyklejoną od podłogi do sufitu, aby chronić przed kurzem i brudem. Soczewki są wstawiane, a ważne osoby w czerwonych bluzkach są tam, aby przeprowadzić ostateczną kontrolę jakości.
Idąc dalej, mijamy dział „Okularów balistycznych”. Nasz przewodnik wyjaśnia, że za szczelnie zamkniętymi drzwiami okulary Oakley dostarczone amerykańskim siłom specjalnym są poddawane jeszcze bardziej rygorystycznym testom uderzeniowym – strzelanie pod różnymi kątami pociskami o prędkości 405 mil na godzinę.
Podążając objazdem obok biura dyrektora generalnego Colina Badena (który był również architektem budynku dla Jannarda prawie 20 lat temu), zaglądamy do środka, aby zobaczyć wyrzutnię rakiet i niestandardowy motocykl. Za krzesła w poczekalni służą cztery fotele wyrzutowe zabrane z bombowców B52.
Wzięcie Cav do bitwy
Kiedy bulterierka Rosie Staffordshire opuszcza salę konferencyjną na drugim piętrze, siedzę przed fanem szkiców, któremu przewodniczą dyrektor projektu Oakley, Nick Garfias, i dyrektor rozwoju koncepcji Ryan Calilung.
„Nasz najnowszy produkt rowerowy, Jawbreaker, był wynikiem współpracy, a zaangażowanie sportowców było naprawdę ważne”, mówi Calilung, którego poprzednie prace obejmowały system Doubletap firmy Sram i elektromechaniczne zabawki dla niemowląt. „Jeśli chcesz coś zaprojektowanego w podstawowym kolorze, jestem twoim mężczyzną” – mówi.
‘Cav jest naprawdę techniczny i daje świetne opinie. Chcieliśmy zapewnić mu jak największą ochronę, nie będąc okularami. Jedną z pierwszych inspiracji był hełm samurajski. Cav chciał czegoś, co mógłby założyć, by ruszyć do walki. Nie pozwolono mi kupić kasku – to była wystawa sztuki – ale była to jedna z moich największych inspiracji.
‘Cav był tam od samego początku. Sprawdzaliśmy z nim przez cały proces, ale nie mogłem go zmusić do siedzenia przy moim biurku przez półtora miesiąca… to po prostu się nie wydarzyło. Więc zabraliśmy to do laboratorium. Niektórzy z nas próbowali biec sprintem, korzystając z technologii śledzenia wzroku, aby powiedzieć ci, gdzie patrzysz przez obiektyw. To określało, co to znaczy mieć wystarczające pole widzenia. Odkryliśmy, że pole widzenia w górę jest naprawdę ważne. Widzieliśmy, że wiele obszarów obiektywu, które uważaliśmy za ważne, okazały się nieważne, więc mogliśmy dodać wentylację i nowy mechanizm Switchlock. Następnie zaangażował się zespół Nicka, aby uchwycić emocje.”
„Kiedy robiliśmy pierwsze szkice, gdybyśmy umieścili wszystko, co chcieliśmy, byłoby to gigantyczne”, mówi Garfias, zanim wyjaśnił pierwsze kroki związane z przekształceniem koncepcji w projekt: „Otrzymujemy listę wymagania techniczne od inżynierów – dla kogo, do czego służy, ile kosztuje, ile sztuk, jakie zawiasy, czy ma gumowe skarpetki [kawałki gumy na zausznikach okularów, które chwytają za bok Twoja głowa]? Potem zaczynamy robić szkice. Dopracujemy go do trzech z czterech pomysłów. Dopracujemy przez kilka tygodni, aż utrwalimy nasz pomysł i zabierzemy go do sklepu modelarskiego. Następnie modelarz stworzy prymitywną makietę, bez żadnych elementów mechanicznych. Ale rozważymy, co powiedzą nam inżynierowie”.
Siła profesjonalisty
Mijając biurko Calilunga w drodze na tor testowy na podwórku Oakley, wyjaśnia, jak nawet ludzie, którzy często pracują z popularnymi nazwiskami, wciąż są zachwyceni. „Kiedy dorastałem, Greg LeMond był pierwszym amerykańskim bohaterem kolarstwa. To zdjęcie na moim biurku było rozkładówką z magazynu Winning i oprawiłem je, ponieważ zawsze chciałem ten rower i miałem go na biurku od dawna. Pewnego dnia nasz globalny menedżer ds. marketingu sportowego, Steve Blick, podszedł do mojego biurka i powiedział: „Chcę, żebyś kogoś poznał”. Greg LeMond stał tam i podpisał dla mnie zdjęcie.
LeMond był jednym z pierwszych zawodowców, którzy zastosowali okulary sportowe Oakley, i z pewnością tym, który zrobił najwięcej, aby marka stała się ikoną wśród profesjonalnych jeźdźców. Zdjęcia przedstawiające go wygrywającego Tour de France 1986 w olśniewającym programie Factory Pilot Eyeshades wyznaczają styl peletonu na następne 30 lat, a Oakley doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak ważne jest bycie połączonym z wielkimi gwiazdami sportu, do którego przychodzi Steve Blick w.
Blick opiekuje się sponsorowanymi zawodnikami Oakley, których jest wielka, ale nieujawniona liczba. Kiedy rozmawiamy przy torze terenowym, na którym pomagał kopać, wielokrotny mistrz świata w kolarstwie górskim Brian Lopes robi kilka biegów. „Peter Sagan był tu w poniedziałek i zaskoczyłem go, przedstawiając go Brianowi” – mówi Blick. „Piotr sam się srał – Brian jest jego bohaterem!”
Zastanawiam się głośno, dlaczego na patio jest ziejąca dziura. – To nasz grill – uśmiecha się Blick. „Próbowaliśmy wymyślić, jak zrobić okulary z magnezu, a także urządzać tutaj imprezy, rzucając paletami drewna, aby rozpalić ogień. Ktoś wrzucił tam wielką bryłę magnezu i nie zgasł – po prostu wypalił dziurę prosto w betonie.”
To wydaje się podsumowywać doświadczenie Oakley – dziwna mieszanka machismo, nauki i zabawy. Jednak pomimo całej swojej postawy i zabawy, jest to również firma, która dokłada wszelkich starań, aby chronić swoją pozycję na globalnym rynku. Nie zadzieraj z Oakleyem. Ma czołg.
