Dwa sprinty grupowe skutkują tym, że Słowak i Duńczyk zdobywają tęczowe pasy na pustyni w Katarze
Zarówno elitarne wyścigi mężczyzn, jak i kobiet sprowadziły się do sprintu grupowego, w którym mistrzami świata 2016 zostali Peter Sagan i Amalie Dideriksen.
Elitarny wyścig kobiet
W sobotnich zawodach kobiet silna holenderska drużyna animowała wyścig licznymi atakami, po czym zespół przesunął się na przód peletonu na ostatnie kilometry. Amber Neben, nowo koronowana mistrzyni w jeździe indywidualnej na czas, rozpoczęła późną solową przerwę, która choć na chwilę wyglądała jak zabezpieczenie podwójnych tęczowych zespołów dla Amerykanina. Jednak nie miało to być, ponieważ obrończyni tytułu Lizzie Deignan i drużyna Wielkiej Brytanii współpracowali z Australijczykami i Holendrami, aby odrobić 50-sekundowy deficyt.
Na ostatnim kilometrze holenderska drużyna utworzyła jeden z najbardziej imponujących pociągów sprinterskich od lat, z Annemiek van Vleuten, mistrzynią olimpijską Anną van der Breggen i trzykrotną mistrzynią świata Marianne Vos, która wyprzedziła Kristen Wild. Dideriksen trzymał holenderskie stery, a kiedy pozostał tylko Wild, okrążył lewą stronę faworyta przed wyścigiem, aby wywalczyć zwycięstwo. Lizzie Deignan z GB była czwarta poza linią, ale pierwsza pogratulowała nowemu mistrzowi świata.
‘Marzyłem o tym. Ale dzisiaj miałem tak dobrych kolegów z drużyny, którzy nawet mnie sprowadzili po wypadku. Wybrałem koło Wilda w sprincie. Zwycięstwo tutaj też jest dla mnie niespodzianką” – powiedziała Amalie Dideriksen po wygraniu Mistrzostw Świata.
Męski wyścig elitarny
Podczas wszystkich rozmów o pustynnym upale, elitarny wyścig mężczyzn został wcześnie zdefiniowany przez boczne wiatry, co pozwoliło ostatniej grupie liczącej zaledwie 26 osób wziąć udział w sprincie, w którym zwyciężył Peter Sagan.
Po pokonaniu 75 km silne wiatry pobudziły belgijską drużynę do działania, rozrywając peleton, gdy jechali z powrotem w kierunku Doha. Być może największymi ofiarami rozłamu były Niemcy i Francja, a Greipel, Kittel, Bouhanni i Démare nie zdołali się zerwać. Najsilniejszą pozycję miała Belgia z sześcioma kolarzami w czołówce, z trzema Włochami i trzema Norwegami. Mark Cavendish i Adam Blythe byli jedynymi brytyjskimi kolarzami, którzy mogli wziąć udział w finale po tym, jak Luke Rowe przebił oponę, wraz z Peterem Saganem i Michalem Kolarem za towarzystwo.
Na ostatnich pięciu kilometrach rozpoczęły się ostatnie solowe próby zwycięstwa, ponieważ Niki Terpstra wykonał ruch tylko po to, by szybko go zamknąć przez mistrza olimpijskiego Grega van Avermaeta. Wyglądało na to, że grupa była zadowolona ze sprinterskiego finiszu, jednak holenderski kolarz Tom Leezer miał inne pomysły, wybiegając z zakrętu i szybko tworząc pięciosekundową przewagę, gdy mijał Flamme Rouge. Grupa utknęła w martwym punkcie, ponieważ Belgia, Norwegia i Włochy najwyraźniej nie chciały poświęcić wyprowadzanych ludzi w pogoni za Holendrem, ale gdy GVA wyszło na front, stało się jasne, że próba Leezera pójdzie na marne.
Tom Boonen, faworyt przed wyścigiem, był jednym z pierwszych, którzy rozpoczęli sprint na 300 metrów przed metą, wyprzedzając pozostałych Włochów. Mark Cavendish spędził większość wyścigu na kole Petera Sagana i pozostał przy nim przyklejony, gdy jego kolega z drużyny Adam Blythe rozpoczął prowadzenie. Manxman jednak nie utknął, gdy on i Sagan podążyli różnymi ścieżkami wokół włoskiego Jacopo Guarnieri. Cavendish na chwilę stracił prędkość, gdy utknął za Michaelem Matthewsem, co wystarczyło, by Sagan zwyciężył.
Sagan ukończył wyścig prawie o długość roweru przed drugim miejscem Cavendishem, który z frustracji walił kierownicą, zanim pogratulował zwycięzcy. Sagan zostaje pierwszym kolarzem od czasu Paolo Bettiniego w 2007 roku, który broni tęczowej koszulki i jest tylko szóstym zawodnikiem, który tego dokonał. Boonen uzupełnił podium, czyniąc po raz pierwszy podium Mistrzostw Świata w całości złożone z byłych Mistrzów Świata.
Sagan powiedział po wyścigu: „Jestem bardzo szczęśliwy, ponieważ był boczny wiatr i byłem ostatnim, który dostał się do pierwszej grupy… Nie wierzę w to. Nadal jestem w szoku”.
