The „Głos kolarstwa” przedstawia jego karierę od wyścigów podczas pracy na Fleet Street po nawiązanie najdłuższego partnerstwa komentowania sportu
Fotografia: Christopher Parsons
Obserwowałeś każdy Tour de France od 1973 roku, ale jak w ogóle zająłeś się dziennikarstwem?
Starałem się być profesjonalistą w Belgii i pomyślałem, że magazyn Cycling nie daje uczciwego raportu na temat nas, kolarzy. Zadzwoniłem więc do nich, a oni powiedzieli: „Cóż, nie mamy pieniędzy na reportera, więc napisz nam artykuł w każdą niedzielę i powiedz nam, jak sobie radzisz”.
Więc poszedłem na dworzec Świętego Piotra w Gandawie, do tej małej kawiarni naprzeciwko, pożyczyłem telefon facetowi i wykonałem połączenie z odwrotną opłatą do Londynu, którego zwrot zabrał 90 minut, więc siedziałem i wypij kawę lub napij się piwa, a potem dyktowałem tygodniowy raport, gdy ktoś dzwonił.
Pod koniec roku wróciłem do Wielkiej Brytanii i facet z magazynu powiedział: „Słuchaj, jest wakat, przyjdź na rozmowę kwalifikacyjną.” Nie dostałem pracy, ale trzy miesiące później facet, który odszedł, więc zrezygnowałem z moich ambicji bycia profesjonalnym kolarzem i zamiast tego zostałem dziennikarzem.
Czy to był koniec twojej kariery wyścigowej wtedy i tam?
Moim redaktorem był facet o imieniu Alan Gayfer. Powiedział: „Czy potrafisz pisać?”. Odparłem: „Nie”. Powiedział: „Masz dziesięć dni na naukę, w przeciwnym razie zostaniesz zwolniony. I zdajesz sobie sprawę, że nie możesz się już ścigać?
Pomyślałem: „Tak, zgadza się”, więc nie przestałem się ścigać. Dowiedział się i powiedział, że mogę kontynuować, dopóki w każdy weekend będę ścigał się tylko w największych wyścigach i jednocześnie zdał relację z nich. Pracowałem od niedzieli do północy, a potem o szóstej rano wróciłem do biurka, żeby położyć gazetę do łóżka. W międzyczasie spałem na workach z pocztą na dole i strasznie przerażałem sprzątaczy, gdy worek zaczął się ruszać.
To było trudne. Stawałem się coraz chudszy, żywiąc się fasolą na tostach i próbując rywalizować w największych wyścigach w Wielkiej Brytanii. Nie mogłem wytrzymać, ale kolarze pomogli.
Był Pete Matthews, mistrz Wielkiej Brytanii w Liverpudlian, i ktoś powiedział do mnie: „Popracuj na froncie”, a Pete powiedział: „Zostaw go w spokoju, nic mu nie jest, dźwiga ciężar maszyna do pisania w kieszeni.” Ale po trzech, czterech latach musiałem przestać. Gdybym odwrócił się na bok, spadłbym do kanalizacji.
Jak to doprowadziło do Francji?
PL: Dostałem propozycję pracy przy organizacji Wyścigu Mleka w 1972 roku. Ja? Wszystko, co kiedykolwiek zorganizowałem, to 10-milowy TT. Ale się udało i dało mi się dobrze poznać w europejskim kolarstwie.
David Saunders był mówcą podczas Tour of Britain i powiedział, że ITV robi wielkie show podczas Tour – czy chciałbym być jego kierowcą podczas Tour of 1973? Więc zrobiłem. Ale pięć lat później Dave zginął w samochodzie.
Usiadłem na brzegu łóżka i płakałem i płakałem. Straciłem prawdziwego przyjaciela. Z pewnością nie miałem zamiaru prosić o jego pracę, ale ITV powiedział: „Dave byłby zachwycony, żebyś się zaangażował – czy przyjmiesz?”. Więc tak zrobiłem.
Czy komentowanie przyszło łatwo?
Moja pierwsza transmisja na żywo: byłam 100 stóp po drabinie w pudełku i oglądałam wyścig w Crystal Palace. Pamiętam, jak powiedziałem: „Teraz mamy mistrza świata Gerrie Knetemanna, który łamie wiatr na przodzie”. Myślałem, że poszło dość gównianie, ale okazało się, że było OK.
Zawsze mogłem porozmawiać i zawsze mówiłem – mówiłem to Paulowi – na kanale świata jest 150 milionów ludzi i będziesz miał szczęście, jeśli dwa miliony to rowerzyści.
Mogą wyłączyć dźwięk i nadal wiedzieć, co się dzieje, ale starsza pani, która patrzy dla przyjemności, nie ma pojęcia o przełożeniu 42x28. Więc jeśli możesz powstrzymać staruszkę przed zrobieniem filiżanki herbaty podczas jazdy na rowerze, to ci się udało.
Wspomniałeś tam o Paulu – Paulu Sherwenie – twoim współkomentatorze przez 33 lata, aż do jego przedwczesnej śmierci w 2018 roku. Jak się spotkaliście?
Paul kiedyś się ścigał i codziennie szedł na linię startu Touru, do food trucka kolarzy i przemycał mi pół grejpfruta. W ten sposób umocniliśmy naszą przyjaźń przez dziesięć lat, a kiedy w 1985 roku zbliżał się do emerytury, zapytałem go, czy rozważyłby komentowanie ze mną.
Wciąż miał jeszcze dwa lata w drużynie Raleigh Banana, więc te lata też służył. Pokonał mnie to, jak skomentował trzytygodniową trasę, a następnie dołączył do profesjonalnego peletonu na wyścig. Ale powiem ci, że ten facet był wyjątkowy. Bardzo za nim tęsknię.
Wtedy w wieku 75 lat wielu spodziewałoby się, że przejdziesz na emeryturę, ale kontynuowałeś. Jak udało Ci się odbić?
Przeczytałem wszystkie komentarze prasowe i ktoś powiedział: „Phil nie wydaje się taki sam, teraz wędruje bez Paula” i mieli rację. Robiliśmy wszystko razem, każdego ranka wsiadaliśmy do tego samego samochodu, co wieczór jedliśmy razem. Oczywiście nagle wyglądałem inaczej i samotnie, bo pierwszy raz od 33 lat byłem sam.
Ale moja żałoba była osobista. Jak powie ci moja żona, jestem dobry w zamykaniu rzeczy. Telewizja czyni cię bardzo twardą osobą, ale nigdy nie tracisz wspomnień.
W tym roku odbędzie się 44. Tour de France. Kogo będziesz wspierać?
Cóż, [Tadej] Pogačar jest gorącym faworytem i ma silną drużynę. Primož Roglič zniknął, by trenować na wysokości, ale ryzykowne jest, aby wrócić z tego i pojechać na Tour. Czy to zadziała? Dowiemy się.
Trasa pozostawia wiele miejsca na niespodzianki i zawsze jestem pod wrażeniem, że organizatorzy wnoszą coś nowego do wyścigu, który trwa od 1903 roku. Tym razem to Mont Ventoux: dwa podjazdy, a teraz także zjazd. Nie mogę w to uwierzyć! Będzie wspaniale.
Poza bieżącymi zobowiązaniami do komentowania. Phil zaprezentuje także inauguracyjny turniej triathlonowy Collins Cup, który rozpocznie się 28 sierpnia. Zobacz protriathletes.org, aby uzyskać więcej informacji
