Brytyjska gwiazda toru w formie, zdobywająca złote medale, fajne biegi i stopnie w niepełnym wymiarze godzin
Rowerzysta: Po zdobyciu złota w madisonie i srebra w drużynowym pościgu na Mistrzostwach Europy na torze oraz złota w madisonie i drużynowym pościgu na Pucharze Świata w Manchesterze, czy jesteś zadowolony z rozpoczęcia sezonu?
Elinor Barker: Nie sądziłem, że wszystko pójdzie tak dobrze jak oni, ponieważ jest tak wcześnie w sezonie. Pojechałem na Mistrzostwa Świata, a potem miałem tydzień wolnego. Powinienem był mieć dwa tygodnie treningu przed Euro, ale zraniłem się w szyję.
Nagle wsiadłem na rower i pomyślałem: „Trenowałem do tego tylko przez tydzień. Jak poszło?”
Cyc: Czy lubisz ścigać się na szosie?
EB: Było dużo lepiej niż myślałem, ale na wiele różnych sposobów. Postanowiłem w tym roku postawić na próbę czasową, ale to po prostu nie poszło po mojej myśli.
Może wrócę do tego za kilka lat. Ale miałem dobre mistrzostwa krajowe [4. w wyścigu szosowym, 5. w TT] i wygrałem etap Ladies’ Tour, którego nigdy się nie spodziewałem.
To był przypadek: spróbuj i cokolwiek się stanie, nadal mogę wrócić na tor zimą.
Cyc: Jakie są twoje najwcześniejsze wspomnienia z jazdy na rowerze?
EB: Moja rodzina zawsze dużo jeździła na rowerze. Mój dziadek był kolarzem i ścigał się w TT, ale zmarł, gdy tata był nastolatkiem, więc nigdy się nie dowiedzieliśmy, dopóki ciocia nie znalazła wycinek wyścigów, które wygrał i TT, w których miał rekordy.
Cyc: Czy to prawda, że zacząłeś jeździć na rowerze, aby uniknąć lekcji pływania?
EB: To prawda. Na basenie znajdował się tor rowerowy i obie sesje odbywały się w tym samym czasie. Wiedziałem, że jeśli zrobię jedno, nie mogę zrobić drugiego.
Nie mam pojęcia, jak uszło mi to na sucho, ponieważ pływanie było tańsze, o wiele mniej niebezpieczne i było w środku, więc mama mogła usiąść w kawiarni i porozmawiać.
Cyc: Czy był taki moment, kiedy wiedziałeś, że możesz zostać profesjonalistą?
EB: Nie, absolutnie nie. Pomyślałem tylko: „Teraz jestem bity przez tę osobę i może następnym razem ją pokonam. Wtedy może uda mi się dostać do zespołu talentów.
Wtedy może Program Rozwoju Olimpijskiego. I pewnego dnia chcę zostać wybrany do tego wyścigu”. I w końcu jedynym wyścigiem, który Ci pozostał, są igrzyska olimpijskie. I chcesz to wygrać.
Cyc: Co pamiętasz po zdobyciu złota w pościgu drużynowym w Rio?
EB: To było najlepsze 10 minut mojego życia. To zajmie dużo czasu. Odczuwałem większy ból niż kiedykolwiek, ale to było niesamowite.
Moi rodzice nie przyjeżdżają na wiele wyścigów, ponieważ mają pracę, więc ich tam było bardzo dużo.
10 minut później było niesamowite, ale jakieś dwie godziny później pokłóciłem się z rodziną o to, co zamierzamy zrobić dalej i bardzo szybko stało się to bardzo przyziemne.
Cyc: Jak świętowałaś?
EB: Ja i Katie [Archibald] chcieliśmy wyjść z naszymi rodzinami i od tego zaczęła się kłótnia, ponieważ to było jak wypasanie kotów.
Minęły dwie godziny, odkąd opuściliśmy welodrom i nadal mogliśmy go zobaczyć. Musieliśmy tylko znaleźć gdzieś bar – gdziekolwiek. W końcu po prostu ich zostawiliśmy i poszliśmy do domu zespołu GB.
Nie mieliśmy żadnego jedzenia, więc dość szybko się upiliśmy. Doszło do 4 rano i zdaliśmy sobie sprawę, że nie mieliśmy prysznica. Byliśmy w naszych dresach.
Nie wyszliśmy w naszym stroju, ale nadal mieliśmy na sobie skarpetki i staniki sportowe, w których się ścigaliśmy.
Cyc: Opisz uczucie jazdy w pościgu drużynowym po rekord świata.
EB: Kiedy wszystko idzie dobrze, prawie nic nie pamiętasz. Nie ma w tym nic szczególnego. Jest prawie niezauważalny, ponieważ jest po prostu bezproblemowy.
Te złe przywodzą mi na myśl scenę z Cool Runnings, kiedy wszystko spada [bobsleje] i stopniowo jest coraz gorzej.
Wiesz, że coś jest nie tak, ale nie jesteś pewien co i wszystko po prostu rozpada się na kawałki.
Cyc: Czy rozwijasz bliskie więzi z innymi jeźdźcami pościgowymi?
EB: Tak, ale nie w sposób, w jaki ludzie się spodziewają. Ludzie myślą, że to musi być jak klasyczny amerykański film sportowy, w którym na początku się nienawidzą, przepracowują swoje problemy i na końcu są najlepszymi przyjaciółmi.
Myślę, że łączy nas silna więź, ale to nie tak, że nosimy naszyjniki „najlepsi przyjaciele na zawsze”.
Cyc: Jak się relaksujesz?
EB: Normalne rzeczy, takie jak oglądanie telewizji i słuchanie muzyki. Uczę się również w niepełnym wymiarze godzin. Podoba mi się to, ponieważ oznacza to, że jeśli miałem zły dzień na rowerze, nadal robię coś ze swoim życiem.
Robię studia na otwartym uniwersytecie, a obecnie zajmuję się biologią człowieka i zdrowiem psychicznym.
Jako kobieta w sporcie nie wchodzisz w to dla pieniędzy. Nie jest to coś, na co narzekam, ale nie jest to coś, w którym myślę, że zarobię mnóstwo pieniędzy i nigdy nie będę musiał robić nic innego.
Po tym będę musiał mieć pracę i chcę się do niej dobrze przygotować.
Cyc: Jakie są Twoje cele na 2018 rok z zespołem szosowym Wiggle i zespołem torowym GB?
EB: Nie mogę się doczekać ostatniego roku przed Tokio, kiedy mogę się trochę rozchurzyć. Chcę wślizgnąć się w kilka klasyków między torem Worlds a Commonwe alth Games.
Wszyscy chcą wziąć udział w damskiej trasie. Chciałbym pojechać na Tour of California i pojechać do Norwegii, Szwecji i Plouay, ale to zależy od tego, gdzie zespół mnie potrzebuje.
Cyc: Kiedy zaczniesz skupiać się wyłącznie na torze na Tokyo 2020?
EB: Gdybyśmy byli mniej konkurencyjnym narodem, powiedziałbym, że rok przerwy, ale jest tak wiele dziewczyn, które mogą usprawiedliwić miejsce w każdym wyścigu.
Aby zdobyć Mistrzostwa Świata, musisz wziąć udział w Pucharze Świata, a żeby to zrobić, musisz się zakwalifikować. Efekt kuli śnieżnej polega na tym, że jeśli uzyskasz teraz dobre wyniki, zostaniesz wybrany do wyścigów w przyszłym roku.
Gdybym się na to nie postawił, nagle byłoby mniej okazji. Szczerze mówiąc, to się zaczęło.
