Mokry i zimny dzień na Wembley, moje pierwsze doświadczenie w wyścigach naprawdę otworzyło oczy
Padało cały dzień. Woda stojąca na obwodzie osiągnęła wymierny stan, a liczne pokrywy odpływów błyszczały jak złoty ząb nikczemnego złoczyńcy. Dwa poprzednie wyścigi zostały anulowane z powodu wielu wypadków, a nasz własny wyścig został cofnięty, aby uniknąć najgorszych warunków pogodowych.
To miało być zabawnym wprowadzeniem do tego, czym jest wyścigi motocyklowe, ale od stalowego skupienia faceta na moim prawym środkowym stojaku i głośnego odliczania odniosłem wrażenie, że to będzie coś innego.
Ubiegłej nocy seria Tour skierowała się na przedostatnią rundę: krótką pętlę o długości około kilometra w cieniu ogromnego stadionu Wembley.
Nawigując wąskimi uliczkami, wjeżdżałeś i znikałeś z pola widzenia stadionu podczas prawdziwego testu toru, poza technicznymi zakrętami, będącymi podjazdem pod górę i zjazdem Wembley Way.
Smak wyścigów
Późnym wieczorem przed prawdziwym wyzwaniem profesjonalnych wyścigów kobiet i mężczyzn, organizatorzy postanowili dać amatorom przedsmak wyścigów kryterialnych w Wielkiej Brytanii, organizując krótką sztafetę dla lokalnych zespołów, sponsorów wyścigów, tego rodzaju rzeczy.
Nigdy nie byłem na starcie wyścigu rowerowego, nie mogłem się oprzeć podniesieniu ręki, gdy w biurze pojawiło się pytanie „kto mu się podobało”.
Byłem podekscytowany. Wyczynowy element kolarstwa był czymś, czego nigdy tak naprawdę nie doświadczyłem. Zrobiłem dziwną lokalną środową nocną jazdę na czas na 10 mil, ale brakuje jej adrenaliny prawdziwego wyścigu.
Lokalna dziesiątka zazwyczaj bardziej polega na unikaniu korków na ruchliwej drodze A.
Więc nadszedł dzień, w którym wiedziałem, że będę się ścigać i nie mogłem nic poradzić na to, że poczułem, jak rozgrywa się przede mną jakiś żałosny błąd.
Mokre drogi
Chociaż rano było sucho, niebiosa otworzyły się w porze lunchu i nie zatrzymywały się. Wraz z dudniącym deszczem pojawiał się od czasu do czasu grzmot i trzask błyskawicy.
Kiedy dotarłem na Wembley zaledwie godzinę przed startem, wyglądało na to, że ta pogoda się utrzyma.
Trasa była śliska, a jej koleiny powodowały, że woda zbierała się w wybojach, tworząc tor przeszkód dla zbliżających się wyścigów.
Spotkając się z resztą mojego gościnnego zespołu, kilkoma innymi dziennikarzami, z których wszyscy mieliśmy niewielkie doświadczenie w wyścigach, poznaliśmy zasady wyścigu.
Każdy zawodnik musiałby ukończyć jedno okrążenie przed przekazaniem go koledze z drużyny. Ostatni etap sztafety zostałby ukończony przez profesjonalnego jeźdźca.
Moje nerwy narosły w tym momencie, gdy przybyliśmy zaledwie kilka minut od startu. Okrążyliśmy kurs na okrążeniu obserwacyjnym. Z rampy prowadzącej na Wembley woda spływała kaskadami w dół, a jej równoległe zejście przypominało lodowisko.
Tył okrążenia był w dużej mierze pozbawiony pochylenia, a ostatnie 150 m miało dwa progi zwalniające.
Kiedy dotarliśmy do startu, zostaliśmy przedstawieni naszemu profesjonalnemu kolarzowi, który w pewien sposób ustabilizował moje tętno. Naszemu zespołowi przydzielono najbardziej utytułowaną zawodniczkę z dostępnych, 12-krotną złotą medalistkę paraolimpijską Dame Sarah Storey.
Moje obawy o przyjście jako ostatnie zaczęły ustępować.
Pierwszy zawodnik
W duchu tego wszystkiego, zgłosiłem się na ochotnika, aby być naszym pierwszym kolarzem poza linią. Załatw to i skończ z tym, zamiast nadrabiać zaległości w dalszej części wyścigu. Dziesięciu kolarzy ustawiło się w kolejce do startu po drugiej stronie drogi, przesiąkniętych deszczem, który jeszcze nie ustał.
Droga przed nami oczyszczona z fotografów, którzy na chwilę pozwolili mi poczuć się ponad moją stacją, a nie nowicjuszem, którym naprawdę jestem.
Nastąpiło odliczanie i ze stukotem moich pedałów byliśmy na wybiegu.
Pierwsze dwa rogi zostały wykonane z dużą dozą ostrożności. Dwóch jeźdźców zbombardowało zewnętrzną linię, wpadając do przodu w 180-stopniowy zakręt na rampę.
Wspinając się po betonowych płytach, gdy wstałem z siodła, poczułem swój rybi ogon na tylnym kole. Musiałem skoncentrować się na utrzymaniu równowagi i nie mogłem nawet rzucić okiem na stadion.
Kiedy dotarliśmy na szczyt banku, katastrofa wydarzyła się z przodu, gdy trzecie koło zobaczyło, jak jego rower wyślizguje się spod niego. To spowodowało, że zboczyliśmy z kursu i obraliśmy długą drogę w dół. Gdy opadaliśmy, moje ręce były pełne dźwigni hamulca, co pozwalało na uformowanie się luki tuż przed nimi.
Za rogiem droga się spłaszczyła, co pozwoliło mi rozprostować nogi, ścigając bardziej nieustraszonych zjazdów, którzy mieli na mnie marsz.
Pokonywanie ciasnych zakrętów, uderzanie desek dodało mi impetu, gdy złapałem liderów.
Po lewej i prawej, byłem z powrotem w zasięgu słuchu komentatora wzywającego nas do domu. Deski nadal huczały, gdy biegliśmy 150 m do naszych partnerów w sztafecie.
Gdy tylko osiągnęliśmy maksymalną prędkość, szarpaliśmy hamulce, aby zatrzymać się na czas, przez co jeden z kolarzy zjeżdżał jak Bambi.
Otagowałem mojego partnera i dałem sobie chwilę na złapanie oddechu, gdy siedzieliśmy w środku stawki, piąta z dziesięciu drużyn.
Moi koledzy z drużyny ścigali się, z których jeden nie był w stanie uniknąć wycieku, zanim Storey przejął stery na ostatnim okrążeniu. Przetaczając się przez linię, Storey przywiózł nas do domu na piątym miejscu, porządne miejsce.
Na trasie czułem, że mój rower jest pchany do granic możliwości i że przez większość trasy poruszałem się z maksymalną prędkością. Jeszcze szybciej i byłbym na podłodze.
Jednak, jeśli chodzi o profesjonalny wyścig mężczyzn i kobiet, nie mogłem być bardziej naiwny.
Tom Pidcock w drodze po zwycięstwo. Zdjęcie: SWpix
Wycięcie powyżej
Ludzie tacy jak Ed Clancy i ewentualny zwycięzca Tom Pidcock pokonywali zakręty z podwójną szybkością, nawet nie biorąc pod uwagę dotknięcia hamulców.
Uklęknij, ich prowadzenie roweru zostało zepchnięte do granic możliwości, ale w większości nie było to błaganie w przeciwieństwie do mojego kilka godzin wcześniej.
Wszelkie marzenia o wyścigach krytyków zostały zmiażdżone, gdy zobaczyłem mistrzów przy pracy. Ściganie się po torze było ekscytującym przeżyciem, ale daleko mi do tego, żeby móc ścigać się naprawdę.
Mając to na uwadze, zwycięzca wyścigu i wielokrotny mistrz świata Pidcock znalazł się na podłodze w połowie wyścigu, nie mogąc utrzymać się w pozycji pionowej na mokrej nawierzchni, podczas gdy ja pozostawałem w pozycji pionowej przez cały czas.
