Jan Ullrich przeszedł od zwycięstwa w Tourze w 1997 roku do zakazu dopingu i oczerniania. Teraz jest gotowy do wyjścia z „lat Armstronga”
Jan Ullrich jest w zrelaksowanym nastroju. Zadowolony z wędrówki po ulicach Palmy na Majorce do sesji zdjęciowej Cyklisty, wygląda zdrowo i wydaje się być cichym i przyziemnym facetem, z którym chętnie pójdziesz na piwo. Gdy siedzi, rozkoszując się śródziemnomorskim słońcem, trudno dostrzec oznaki kariery kolarskiej, która była świadkiem triumfów, rozczarowań, skandali, oskarżeń i rozpaczy.
Młody Jan
Jan Ullrich wkroczył na scenę kolarską w 1993 roku, kiedy wygrał Amatorskie Mistrzostwa Świata w Wyścigach Szosowych w Oslo w Norwegii. Na tych samych mistrzostwach wyścig zawodowców wygrał Lance Armstrong, a obaj mężczyźni stali się zaciekłymi rywalami w Tour de France pod koniec lat 90., aż do (pierwszej) emerytury Armstronga w 2005 r. Lata przed i później miały bardzo mieszane losy dla obu mężczyzn.
Ullrich urodził się w Rostocku w byłych Niemczech Wschodnich w 1973 roku i, jak wielu przed nim kolarzy, zainspirował go członek rodziny, w tym przypadku jego starszy brat Stefan, do podjęcia kolarstwa. Ich ojciec wyjechał, gdy Jan miał sześć lat. W wieku 13 lat Ullrich był już uważany za wystarczająco uzdolnionego, aby dołączyć do Kinder und Jugendsportschulen – dziecięcej szkoły sportowej w Berlinie Wschodnim, gdzie dali mu porządny rower i postanowili zrobić z niego supergwiazdę kolarstwa.
„Wsparcie, które otrzymaliśmy jako sportowcy, było bardzo dobre”, mówi Ullrich Cyclist. „Mojej matki nie byłoby stać na rower szosowy dla mnie, ponieważ był on śmiesznie drogi, więc posiadanie go było czymś wyjątkowym.” Zamknięty na Zachodzie Ullrich i jego przyjaciele musieli znaleźć swoich sportowych bohaterów bliżej domu.„W tym czasie byliśmy prawie całkowicie odizolowani od kultury zachodniej i jej wydarzeń, nawet w kolarstwie. Masz informacje dotyczące Tour de France, ale nie była to wielka impreza kolarska w NRD. Naszym odpowiednikiem był Wyścig Pokoju – mówi.
To był dwutygodniowy wyścig etapowy, który odbywał się każdego maja od 1948 do 2006 roku, głównie w Polsce, NRD i byłej Czechosłowacji. „To był „Tour de France of the East”, więc tam znalazłem moich pierwszych rowerowych idoli: Olafa Ludwiga [zwycięzca w 1982 i 1986 roku] i Gustava-Adolfa Schura, który był pierwszym NRD, który wygrał wyścig, w 1955 i który, podobnie jak Ullrich, był mistrzem świata w amatorskich wyścigach szosowych w 1958 i 1959. Później, jak mówi Ullrich, jego wielkim kolarskim bohaterem był Hiszpan Miguel Indurain: „On był jedynym kolarzem, którego zawsze podziwiałem.”
Gdy sytuacja zaczęła się zmieniać po upadku muru berlińskiego, Ullrich podpisał profesjonalny kontrakt na sezon 1995 z Telekomem i szybko awansował do drużyny niemieckiej drużyny Tour de France w 1996 roku, mając zaledwie 22 lata. Wraz z liderem duńskiego zespołu i ewentualnym zwycięzcą Bjarne Riisem, Ullrich przystąpił do demontażu chwytu, który jego bohater, Indurain, miał na trasie od 1991 roku.
„Nikt tak naprawdę nie oczekiwał wiele, łącznie ze mną”, wspomina Ullrich ze swojego pierwszego Tour de France. „Na początku po prostu jeździłem, chłonąc każdą sekundę, po prostu próbując się dobrze bawić.” Ale on był objawieniem wyścigu, był w stanie pomóc Riisowi w górach i wciąż był wystarczająco silny po trzech tygodniach, by wygraj przedostatni etap wyścigu – 63,5-kilometrową jazdę na czas pomiędzy Bordeaux i Saint-Emilion.
„Oczywiście nadal podziwiałem Induraina, mimo że był moim rywalem”, mówi Ullrich, „ale kiedy udało mi się go pokonać w tej próbie czasowej… nie potrafię opisać, jak byłem szczęśliwy i dumny. Wciąż pamiętam to jako jedno z moich największych zwycięstw. Wciąż wracam myślami do tej trasy z uczuciem radości. Miało to ogromny wpływ na całą moją karierę”. Ullrich zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej za swoim kolegą z drużyny Riisem i całkiem słusznie był reklamowany jako przyszły zwycięzca Touru. Panowanie Induraina dobiegło końca. Wszechmocny zespół Telekom Ullricha zdegradował Hiszpana na 11. miejsce, prawie kwadrans przegrywając z Riisem. Indurain przeszedł na emeryturę pod koniec sezonu w wieku 32 lat. Był pięciokrotnym zwycięzcą Touru i nadszedł czas, aby zabłysło nowe pokolenie.
