Przed Paris-Roubaix w ten weekend, Kolarz przygląda się, jak pięciu poprzednich zwycięzców przygotowywało się do Królowej Klasyków
Dla wielu kolarzy niedzielny wyścig Paris-Roubaix jest centralnym punktem kampanii Spring Classics, głównym celem pierwszej fazy sezonu. Mając to na uwadze, pomyśleliśmy, że przyjrzymy się, jak poprzednia piątka zwycięzców zorganizowała swoje programy wyścigowe w ramach przygotowań do jednodniowego wyścigu klasycznego.
Patrząc wstecz widać, że nie ma jednej recepty na sukces w Piekle Północy. Niektóre zespoły i zawodnicy starają się stłoczyć w jak największej liczbie wyścigów, jeżdżąc w każdym jednodniowym wyścigu z kilkoma wyścigami etapowymi wrzuconymi na dobre. Inni przyjęli o wiele bardziej wolne podejście.
Ubiegłoroczny mistrz Peter Sagan wybrał coś pomiędzy. Opuścił weekend otwarcia Classics w Omloop Het Niuewsblad i Kuurne-Brussels-Kuurne, zamiast tego rozpoczął kampanię na Strade Bianche, w której zajął ósme miejsce.
Następnie ścigał się w Tirreno-Adriatico, gdzie zajął drugie miejsce na trzech oddzielnych odcinkach, był szósty na Milan-San Remo i 26. na E3-Harelbeke. Następnie odniósł zwycięstwo w Gent-Wevelgem, co uczyniło go faworytem do obrony tytułu Tour of Flanders w 2017 roku.
Słowak był na dobrej drodze, aby to zrobić, dopóki nie rozbił się na Oude Kwaremont na ostatnich 16 km po złapaniu drążków na płaszczu pozostawionym niebezpiecznie zwisającym na poręczach. Ostatecznie wskoczył na szóste miejsce, ale wyraźnie był w dobrej formie, którą następnie przekształcił w swoje dziewicze zwycięstwo w Roubaix w następnym tygodniu.
Wróć do roku 2017, a Greg Van Avermaet jeździł prawie każdym Cobbled Classic w kalendarzu, wygrywając również sporą ich liczbę. Zlekceważył swoją reputację wieloletniej druhny, stanął na szczycie podium na Omloop Het Nieuwsblad, E3 Harelbeke i Gent-Wevelgem, po czym zwieńczył wspaniały jednodniowy sezon zwycięstwem w Roubaix.
Po drodze zajął również drugie miejsce w Tour of Flanders i Strade Bianche, a nawet udało mu się zmieścić w drużynowym zwycięstwie w próbie czasowej w Tirreno-Adriatico na dokładkę.
Na drugim końcu skali, zwycięzca z 2016 r., Mat Hayman, przyjął zdecydowanie wolne podejście do budowania Roubaix. Również nie z wyboru – złamał obojczyk w wypadku bardzo na początku sezonu, co wykluczyło go z prawie całej kampanii Spring Classics.
Zamiast tego spędzał godziny, truchtając na turbotrenerze, aby wrócić do sprawności, zanim klasyka dobiegnie końca.
Paris-Roubaix zaznaczył swój wielki powrót do peletonu, a po mocnej jeździe, taktycznej spryt i odrobinie szczęścia, odniósł zwycięstwo nad najlepszym kolarzem Roubaix wszechczasów, Tomem Boonenem.
Pomijając Haymana, wszyscy pozostali zwycięzcy Roubaix w ciągu ostatnich pięciu lat jeździli w Paryżu-Nicea lub Tirreno-Adriatico w ramach tygodniowych przygotowań, zanim zawęzili swoje harmonogramy do asortymentu jednodniowych wyścigów w wiosennych kampaniach.
Na przykład zwycięzca Roubaix 2015, John Degenkolb, rozpoczął swoją karierę w Mediolanie-San Remo, który wygrał, zanim wziął udział w głównych brukowanych wyścigach E3 Harelbeke, Gent-Wevelgem i Tour of Flanders, wykorzystując to jako platformę do zwycięstwo w Roubaix tydzień później.
Niki Terpstra, niespodziewany zwycięzca 2014 roku, również miał bardzo ułożony bruk harmonogram, który obejmował Dwaars Door Vlaanderen (który wygrał), a następnie E3, Driedaagse of West Vlaanderen (wyścig etapowy) i Wycieczka po Flandrii w ciągu tygodnia.
To był bardzo napięty harmonogram, ale taki, który pasuje do zatwardziałego Holendra.
Fabian Cancellara, który wygrał w 2013 roku, i Tom Boonen, który wygrał w 2012 roku, również mieli ten sam harmonogram, jeżdżąc na Milan-San Remo, E3, Gent-Wevelgem, Flanders, Scheldeprijs i Roubaix.
Co ciekawe, są to dwaj ostatni zwycięzcy Roubaix, którzy włączyli Sheldeprijs do swojego harmonogramu, wyścigu, który przypada w środku tygodnia między Tour of Flanders a Paris-Roubaix.
W ostatnich latach wyścig sprinterów zyskał reputację zbyt „ryzykownego”, ponieważ każdy wypadek lub inny niefortunny wypadek może wykluczyć bycie na linii startu Paris-Roubaix zaledwie cztery dni później. Na przykład w tegorocznej edycji, wśród osób, które miały pojawić się w niedzielę, pojawili się tylko Sep Vanmarcke, Nils Pollit i Ian Stannard.
Ogólnie jasne jest to, że nowicjusz rzadko ściga się po bruk Roubaix i jest to prawie niepisana zasada, że aby wygrać Roubaix, musisz wcześniej znaleźć się w pierwszej dziesiątce.
Hayman, Van Avermaet i zwycięzcy z jeszcze dalszych lat, tacy jak Magnus Backstedt i Johan Vansummeren, wszyscy zasłużyli na swoje obowiązki, zanim zostali nagrodzeni zwycięskim brukiem.
Opanowanie tego wyścigu wymaga doświadczenia, a także silnych nóg i postawy „nigdy nie umrzyj”.
Potrzebujesz również ogromnego rozprysku szczęścia (wystarczy zapytać Haymana, Vansummerena i Stuarta O'Grady'ego) i ustawić się poprawnie na każdym zestawie bruku.
Harmonogramy poprzednich zwycięzców
Sagan (2018): Tour Down Under, Strade-Bianche, Tirreno-Adriatico, Mediolan-San Remo, E3-Harelbeke, Gent-Wevelgem, Wycieczka po Flandrii
Van Avermaet (2017): Omloop Het Nieuwsblad, Kuurne-Bruksela-Kuurne, Strade Bianche, Tirren-Adriatico, Mediolan-San Remo, E3 Harelbeke, Gent-Wevelgem, Wycieczka po Flandrii
Hayman (2016): Paryż-Roubaix
Degenkolb (2015): Mediolan-San Remo, E3-Harelbeke, Gent-Wevelgem, Wycieczka po Flandrii
Terpstra (2014): Krasnoludy Drzwi Vlaanderen, E3-Harelbeke, Driedaagse, Wycieczka po Flandrii
