Prezentacja telewizyjna relacji z Tour of Britain to gorączka podróży, plotek i jazdy na rowerze, jak odkrywa Matt Barbet
Siedzę w pociągu jadącym z Londynu do Colwyn Bay w północnej Walii i patrzę na zdjęcia niesamowitego wyboru samochodów w telefonie komórkowym: kilka podrasowanych Jaguarów, zielony McLaren, Mercedes, nowy Land Rover. Komórka nie jest moja, a samochody nigdy nie będą. Wszystkie należą do człowieka, który przypadkiem usiadł obok mnie: Marka Cavendisha.
I tak moja podróż po kraju po wspaniałym cyrku, jakim jest Tour of Britain, zaczyna się od kręcenia bryzy przez trzy godziny z jednym z największych Brytyjczyków, którzy kiedykolwiek pedałowali na pchaczku. Otwarcie rozmawiamy o wielu rzeczach, którymi nie będę się tutaj dzielić, ale otrzymuję też mnóstwo istotnej pomocy w odrabianiu zadań domowych na temat innych zawodników, z którymi będzie się ścigał, przed dwugodzinną prezentacją zespołu, którą mam sposób na hostowanie.
Z nazwiskami, które wszyscy znamy, takimi jak Sir Bradley Wiggins, André Greipel, Edvald Boasson Hagen, Alex Dowsett i Peter Kennaugh dołączający do Cav na scenie, a także z wieloma krajowymi gwiazdami wyścigów motocyklowych, które znam i podziwiam, szybko zdaję sobie sprawę, że właściwie nie zapisałem się do pracy – zamiast tego jest to zupełnie inny sposób życia na następne osiem dni. Słusznie ludzie mówią o byciu „w bańce”, ponieważ cała karawana porusza się po całym kraju. Dla prawdziwego fana takiego jak ja, który akurat ma szczęście pracować jako dziennikarz i prezenter w telewizji, jest to odurzające od samego początku.
Dzięki ogromnemu zespołowi zaangażowanemu w tworzenie relacji na żywo dla całego świata (ponad 100 krajów pokazuje wyścig), a także skrótów dla ITV, szybko wpadamy w codzienny rytm. W moim zespole Skoda mam byłego zawodowca i olimpijczyka Roba Haylesa, a także naszego producenta Paddy'ego. Spotykamy się na śniadanie, a następnie ruszamy na początek tego dnia etapu, gdzie spotkamy się z resztą załogi i spróbujemy umówić się na wywiad z zawodnikami wokół autobusów zespołu. Spotykam się również z byłym mistrzem kraju Kristian House, aby nagrać jego przemyślenia na temat programu ze skrótami.
Po zakończeniu Kristian wyrusza na wyścig na motocyklu, a my ścigamy się samochodem – oczywiście legalnie – aby dotrzeć do mety. W zależności od długości etapu, przy wielu zamkniętych drogach, liczy się czas. Gdy wszystkie ciężarówki transmisyjne są już ustawione na mecie, Rob i ja ruszamy na antenę o 13:00, aby przedstawić relację na żywo, zanim legendarny głos Hugh Portera przejmie komentarz do mety, wraz z Brianem Smithem jako ekspertem.
Kiedy skończę przeżuwać całodzienne wyścigi z Robem, jesteśmy poza anteną. Nagrywam przed kamerą Kristian „The Dude”, aby uzyskać jego spostrzeżenia z wnętrza peletonu – Wiggo i Cav nieustannie wyciągają sobie mickey, jeźdźcy pytają innych, jakie są ich motocykle, ponieważ mogliby ścigać się na nich w nowym zespół w przyszłym sezonie, szczegółowa historia wypadków, których nasze kamery nie są w stanie wychwycić, hierarchia w ucieczce, w której doświadczenie może liczyć się nie tylko z brutalną siłą.
Po nagraniu piszę i nagrywam krótkie podsumowanie wyścigu na następny dzień, a potem znowu jesteśmy w drodze, może na dwie lub trzy godziny, zanim dotrzemy do hotelu w pobliżu początek następnego dnia. Potem dzieje się to od nowa.
Drobne szczegóły tworzą trwałe wspomnienia. Jest też miasteczko Colne w hrabstwie Lancashire, zalane żółtym kolorem, jakiego można by nie zobaczyć na każdym finiszu Tour de France; turbina wiatrowa w Blyth w Northumberland, która okazuje się być pierwszą kolumbijską sprinterką Fernando Gaviria; i zdziwiony wyraz twarzy Tylera Farrara, gdy wielki ser – stilton – zostaje mu nagrodzony za bycie najbardziej walecznym jeźdźcem na trzecim etapie.
Przyszłe gwiazdy zaczynają się pojawiać. Walijczyk Owain Doull ląduje na podium Drużyny Wiggins, zachwycony, że otrzymuje regularne rozdanie od swojego odznaczonego szefa. Zawodnicy Team GB Tao Geoghegan Hart i Alex Peters mieszają to z najlepszymi z nich. Gaviria wyprzedza goryla Greipela, aby odpowiednio zaznaczyć jego przybycie na europejskie drogi.
Jedyną potencjalną wadą całej tej huku była niemożność jeżdżenia na własnym rowerze przez tydzień. Mówię o potencjale, ponieważ na wspaniałym końcowym torze w Londynie udało mi się śmignąć z trzema motocyklistami.
Słynne adresy, takie jak Whitehall, The Strand i Piccadilly Circus, są zamknięte dla ruchu, ale już wypełnione tysiącami ludzi, po prostu musiałem jechać pełną parą. Kiedy zmusiłem się, by iść szybciej, nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Tak, byłem wykończony długim tygodniem w trasie, ale tak naprawdę to nie była praca. To była po prostu jedna z najlepszych zabawnych i najbardziej satysfakcjonujących rzeczy, jakich doświadczyłem.
