Andre Greipel: „Zawsze kieruję się instynktem”

2024 Autor: Bryan Jacobson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 03:02

Legenda niemieckiego sprintu André Greipel opowiada kolarzowi, dlaczego uważa, że w tym sporcie jest za dużo nauki

Zanim globalna pandemia koronawirusa doprowadziła do zawieszenia wszystkich wyścigów rowerowych, usiedliśmy z Andre Greipelem na szeroko zakrojone pytania i odpowiedzi

Rowerzysta: Słyszeliśmy, że rozważałeś przejście na emeryturę w czerwcu zeszłego roku. Czy to prawda?

André Greipel: Dokładnie takie były moje myśli, kiedy wyszedłem z Critérium du Dauphiné. Byłem gotów przestać, ale moja rodzina, trener i wszyscy przekonali mnie, żebym kontynuował. Tak więc dla mnie nawet udział w Tour de France w zeszłym roku był już wielkim sukcesem. Samo bycie tam i ukończenie w Paryżu wiele znaczyło.

Cyc: Jak wyglądał Twój czas we francuskiej drużynie Arkéa-Samsic? Czy wydawało Ci się dziwne rezygnacja z WorldTour i ProContinental na tym etapie Twojej kariery?

AG: Nie, bardzo się ucieszyłem z wyzwania przejścia do statusu ProConti z Arkéa-Samsic. Ale to tylko status. To był całkiem profesjonalny zespół i naprawdę fajnie było poznać inną kulturę i nauczyć się innego języka.

Mieliśmy też wiele dobrych wyścigów, ale choroba bakteryjna, na którą cierpiałem na początku sezonu, nie pomogła. Kolarze dali z siebie maksimum i nie wyszło. Po prostu nie czułem, że mogę pójść o krok dalej z tym zespołem.

Nie chcę się zbytnio spoglądać wstecz, więc jestem po prostu wdzięczny, że wypuścili mnie z umowy na pracę nad nowym projektem.

Cyc: Teraz przeniosłeś się do Izraela Start-Up Nation, czy widzisz swoją rolę jako zwycięzca etapów czy jako mentor dla młodszych jeźdźców?

AG: Mam nadzieję, że będzie to jedno i drugie. Zaufanie dyrektorów jest po to, aby dać mi możliwość uprawiania sprintów z oddanym zespołem wokół mnie. Muszę powiedzieć, że talent jest po to, aby to się stało, więc mam nadzieję, że będę na dobrej pozycji, aby wygrywać wyścigi.

Cyc: Kilka dni temu odwiedziłeś muzeum Holokaustu w ramach obozu szkoleniowego w Izraelu. Jak się czujesz, będąc Niemcem w izraelskiej drużynie?

AG: Myślę, że jako Niemcy musimy nieustannie konfrontować się z naszą przeszłością. Oczywiście, kiedy idziesz do muzeum, jest to dość emocjonalne. Z pewnością nie czujesz się superkomfortowo, gdy jesteś Niemcem, ale musisz też zastanowić się, że nie możemy zmienić przeszłości.

Cyc: Jesteś zawodowym kolarzem od 15 lat. Jakie zmiany zaobserwowałeś w peletonie w tym czasie?

AG: Robi się coraz bardziej naukowo. Wszyscy teraz myślą tylko o liczbach. Wielu kolarzy nie podejmuje już decyzji, o wszystkim decyduje głównie zespół.

Cyc: Czy uważasz, że dzięki temu rywalizacja stała się lepsza, czy też doprowadziła do tego, że wyścigi i zawodnicy są trochę bardziej nudni?

AG: Z mojego punktu widzenia uważam, że słuchanie siebie podczas wyścigów jest bardzo ważne, aby podejmować własne decyzje. Dlatego staram się tworzyć własne pomysły i podążać za własnymi instynktami, których zawsze używałem.

Jestem otwarty na nowe sposoby pracy, ale ostatecznie zawsze kieruję się instynktem.

Cyc: Izrael Start-Up Nation będzie standardowo używał rowerów z hamulcami tarczowymi. Martwisz się o przejście z hamulców obręczowych?

AG: Nie, naprawdę to lubię. Powiedziałbym, że hamulce tarczowe zapewniają większe bezpieczeństwo. Kiedy zjeżdżasz w temperaturze 40°C, martwisz się klejem trzymającym opony na obręczy i możliwością, że zbyt mocne hamowanie spowoduje, że obręcz będzie zbyt gorąca i opona się oddzieli. Zawsze o tym myślę.

Minimalna waga UCI jest nieaktualna, więc nie jest trudno zejść poniżej 6,8 kg na rowerze z hamulcem tarczowym. Oś przelotowa już zapewnia większe bezpieczeństwo i sztywność, więc tak naprawdę nie jest już konieczne stosowanie minimalnej masy. Uważam również, że podczas sprintu na rowerach tarczowych można naprawdę poczuć większą sztywność poprzez oś przelotową.

Cyc: Plotka głosi, że łamałeś karbonowe ramy podczas sprintów. Czy jest w tym jakaś prawda?

AG: Cóż, zerwałem kilka łańcuchów, ale nie widziałem, żeby cały rower pękał podczas sprintu.

Cyc: Co przychodzi ci do głowy, gdy wypuszczasz 2000 watów na koniec wyścigu?

AG: Pod koniec dnia próbujesz po prostu naciskać pedały tak mocno, jak to możliwe. Ale na pewno, kiedy zaczynasz sprint po długim wyścigu, nie wciskasz już 1, 900 lub 2000 watów.

Może uda mi się wycisnąć około 1700 watów. Na treningu możesz zrobić więcej, ponieważ nie musisz wcześniej robić tak dużego wysiłku. Ale to zawsze była moja siła – nie jestem tak aero, jak wszyscy inni, zwłaszcza niektórzy sprinterzy w tej chwili.

Cyc: Czy jest jakiś sprint z Twojej kariery, który najbardziej wspominasz?

AG: Przychodzi mi na myśl kilka dobrych sprintów. Właściwie to znam z pamięci wszystkie moje sprinty – co wydarzyło się w każdym z nich. Gdybym miał wybrać jednego jako mojego faworyta, byłby to pierwszy raz, kiedy wygrałem na Polach Elizejskich. To dlatego, że z pozycji, na której byłem, wydawało się, że wygrana jest niemożliwa. Myślę, że wyszedłem z ósmej lub dziewiątej pozycji na ostatnim odcinku i mimo to udało mi się go wygrać.

Gdy sprowadza się do sprintu na Polach Elizejskich, po trzech tygodniach ścigania próbujesz wycisnąć ostatnią moc z nóg. Nie myślałem – po prostu starałem się jak najlepiej.

Cyc: Czy byli jacyś sprinterzy, na których patrzyłeś, kiedy zaczynałeś?

AG: Było kilku dobrych sprinterów. Alessandro Petacchi miał super fajny styl. Wyglądał tak ciasno, kiedy biegł sprintem. W tym samym czasie nie byłem zainteresowany żadnym sprinterem, ponieważ bardziej koncentrowałem się na własnym postępie.

Cyc: Ciągle słyszymy o tym, że zawodowi kolarze stają się weganami. Czy to jest coś, co byś rozważył?

AG: Podziwiam to, ale nie mogłam tego zrobić. Za bardzo lubię jedzenie.