Dzień nudy budzi się do życia z 5 km do przejechania, a przerwa przynosi niespodziankę
Jelle Wallays (Lotto Soudal) pokonał sprint do Lleidy, gdy ucieczka przetrwała szpony peletonu pod koniec 18. etapu Vuelta a Espana.
Kierowca Lotto zdołał prześcignąć innego kolarza breakera, Svena Erika Bystroma (zespół Emiratów Zjednoczonych Emiratów Arabskich), a także powstrzymać szalejącego Petera Sagana (Bora-Hansgrohe), który rozpoczął wczesny sprint z tylnego peletonu.
Przepaść między przerwą a peletonem była niewielka, gdy zbliżał się do ostatniego kilometra, ale szybko okazało się, że główna grupa nie zdoła złapać. Sagan zrobił wszystko, co w jego mocy, aby zlikwidować stratę na ostatnich 300 m, ale belgijscy Wallayowie zrobili wystarczająco dużo, by się utrzymać.
Pod względem klasyfikacji generalnej nie było żadnych zmian. Na płaskim parkingu pierwsza dziesiątka wjechała razem, pozostawiając Simona Yatesa (Mitchelton-Scott) jeszcze dwa dni w górach, aby obronić 25-sekundową przewagę nad Alejandro Valverde (Movistar)
Jutro wyścig zmierza w kierunku Andory z metą szczytową na potężnym podjeździe Coll de la Rabassa po 154,4 km wyścigu.
Powrót do mieszkań
Wczorajszy etap przez Kraj Basków poprowadził peleton Vuelta przez nisko leżącą mgłę aż do szczytu Monte Oiz, nowej ścieżki kóz odkrytej w najbardziej wysuniętych na północ zakątkach Hiszpanii.
Michael Woods (EF-Drapac) odniósł emocjonalne zwycięstwo, podczas gdy Enric Mas (Quick-Step Floors) i Alejandro Valverde (Movistar) strząsnęli pozostałych kolarzy GC przed linią.
Valverde stracił osiem sekund straty do lidera wyścigu Yatesa, podczas gdy kolega z zespołu Nairo Quintana stracił prawie minutę, skutecznie kończąc jego ogólne ambicje.
Dzisiaj zapowiadał się lekki wytchnienie dla głównych pretendentów z płaskim 186,1 km biegiem z Ejea de los Caballeros do Lleida.
Dzień okazał się dość schematyczny z ucieczką odrywającą się od przodu, a peleton radośnie zobowiązywał się do swoich ataków. Trio z przodu tego dnia to Sven Erik Bystrom (ZEA Team Emirates), Jetse Bol (BH-Burgos) i Jelle Wallays (Lotto Soudal).
Cała trójka dobrze się ze sobą współpracowała, zachowując ponad dwuminutową przerwę, a do przejechania zostało mniej niż 30 km. Nadawanie tempa zostało w dużej mierze pozostawione Quick-Step Floors – na rzecz Elii Viviani – i Bora-Hansgrohe dla Sagana. Czy Viviani odniesie kolejne zwycięstwo, czy też Mistrz Świata w końcu złamie swoją kaczkę Vuelta?
Miasto finiszowe Lleida było już gospodarzem finiszów sprintu. Mark Cavendish zwyciężył tam wcześniej, podobnie jak Malcolm Elliot, czyniąc z niej szczęśliwy teren łowiecki dla Brytyjczyków.
Szczerze mówiąc, wyścigi były w dużej mierze nudne, co było zrozumiałe. Bez wiatru nie było zbyt wiele bodźców do ataku, a chłopcy z GC chcieli odpocząć z dwoma dniami pozostałymi w górach.
Do przejechania mniej niż 20 km, a różnica do trzech liderów zacięła się po około 90 sekundach, a następnie zaczęła regularnie spadać w miarę upływu kolejnych kilometrów. Na prawie 2km stracono 10 sekund. Na 10 km przed banerem różnica wynosiła mniej niż minutę. Połów wyglądał na prawdopodobny, jeśli w żaden sposób nie był gwarantowany.
Bol zaczął zmagać się z tempem przerwy, pozostawiając tylko dwóch z przodu na ostatnich 5 km.
Kiedy dotarli do ostatniego kilometra, stało się jasne, że peleton opuścił go za późno. Sagan spróbował wcześnie sprintem zaskoczyć dwóch liderów, ale jego wysiłki zostały nagrodzone dopiero trzecim w kolejce, a Wallays okazał się najsilniejszy w obgryzającym gwoździe finiszu.
