Czasami czekasz, aż pojawi się Słoweniec, a potem nagle są dwa po sobie. Felix Lowe w trasie od wieków
Fotografia: Chris Auld
Wielu z nas przewidywało, że Słoweniec stanie na podium w Paryżu, ale ręce do góry, kto wybrał właściwego?
Tour de France 2020 był zapowiadany jako wyścig pomiędzy superdrużynami Ineos Grenadiers i Jumbo-Visma, ale gdy obrońca tytułu Egan Bernal rozpadł się, a Primož Roglič implodował po śmierci, zespół Emiratów Zjednoczonych Emiratów Arabskich odjechał z psuje.
W napadzie godnym Butcha Cassidy'ego, zawadiacki debiutant Tadej Pogačar wcześnie zabezpieczył białą koszulkę, po czym ukradł kropki i ostatecznie wyrwał żółtą z ramion swojego rodaka w ostatniej próbie czasowej, która miała echa LeMond vs Fignon – wszystko to na dwa dni przed jego 22. urodzinami.
Oznaczało to, że zespół ZEA zarezerwował swój Tour z nieprawdopodobnymi żółtymi koszulkami, dzięki Alexandrowi Kristoffowi, który wystąpił w Nicei na 1. etapie. I pomyśleć, że Fabio Aru był początkowo ich wyznaczonym liderem…
U boku najmłodszego zwycięzcy Tour od 1904 roku stał nikt inny jak – nie, twoje oczy cię nie myliły – Richie Porte, weteran Australijczyka, który w końcu zajął nieuchwytne miejsce na podium podczas Grand Tour. Jak Ineos mógł zrobić ze swoją starą ręką, aby podtrzymać tonący statek, co?
Osiągnięcia Porte i Kristoffa poszły pod prąd trasy, która faworyzowała młodych nad starymi. Wyścig reprezentował nie tylko zmianę gwardii grenadierów, ale masowe przetasowanie stada. Był to z pewnością pierwszy Grand Tour, w którym Alejandro Valverde sprowadził do anachronicznego przypisu – 40-letni Hiszpan ani razu nie ukończył etapu powyżej 10.
Czternaście z 21 etapów zostało wygranych przez kolarzy debiutujących w Tour, a Roglič, Kristoff i Michal Kwiatkowski byli jedynymi zwycięzcami po trzydziestce.
Występy Marca Hirschiego były najważniejszymi wydarzeniami, a szwajcarski tyro odbił się po dwóch bliskich wypadkach, aby po raz trzeci miał szczęście. Kolega Hirschiego z duńskiej drużyny, Søren Kragh Andersen, dwukrotnie zdobył chwałę, kończąc pamiętny Tour dla Team Sunweb.
Wycofanie się Bernala sprawiło, że Dave Brailsford, pomijając swoich byłych zwycięzców, obrócił się, ale nie była to jedyna notatka kończąca erę w wyścigu. Peter Sagan był cieniem swojego dawnego ja, hegemonię Słowaków w zielonej koszulce zakończył jego były dubler w Bora-Hansgrohe.
Pierwsze zwycięstwo etapowe Sama Bennetta doprowadziło go do łez, ale dla sprintera Deceuninck-QuickStep sytuacja tylko się poprawiła, gdy umocnił swoją przyczepność na greenie przez całą drogę do Paryża, zanim zakończył ją emocjonującym zwycięstwem na Mistrzostwach. Élysées, gdzie dołączył do Seana Kelly'ego w irlandzkiej galerii sław.
Jeśli chodzi o Sagana, długie oczekiwanie na jakikolwiek triumf sięga teraz wstecz do zeszłorocznej trasy. Potrójny Mistrz Świata zaczyna przypominać jednorazowy aparat analogowy w erze smartfonowych strzelanek. On potrzebuje zwycięstwa tak samo, jak Roglič potrzebuje nowego kasku.
To był smutny koniec trasy Rogliča i Jumbo-Vismy, trochę jak Bayern Monachium, który Manchester United nie wybrał w doliczonym czasie gry w finale Ligi Mistrzów w 1999 roku. Być może powinien był nieco bardziej wykorzystać dominację swojego zespołu, zamiast polegać na własnych rezerwach tak głęboko w wyścigu.
Gdyby tak ekscytujący finał był tym, czego zawsze pragnął dyrektor trasy odzysku korony, Christian Prudhomme, prawdopodobnie zamieniłby go na lepsze wyniki od miejscowego chłopca Thibauta Pinota, którego imię wymazało na drodze ostatniego podjazdu wyścigu wyglądał raczej nie na miejscu.
Trzymając francuski koniec, Julian Alaphilippe wygrał etap i był ubrany na żółto, podczas gdy Nans Peters był jednym z wielu debiutujących zwycięzców etapu. Ale bez francuskich kolarzy w finałowej dziesiątce, oczekiwanie na zwycięzcę domu wydłuży się do 37. roku.
