Młody zawodnik An-Post miał upalny sezon, który zakończył się prawie odejściem. Teraz wrócił z nowymi celami i świeżym spojrzeniem
Pierwszą rzeczą, jaką zauważysz u Jacka Wilsona, oprócz jego nieskazitelnej fryzury, jest sprężystość w jego kroku. 22-latek z Belfastu jest w swoim trzecim sezonie w reakcji post-łańcuchowej, ale nie wszystko poszło gładko. Spotkaliśmy się z nim na zgrupowaniu w Calpe.
Jak długo jeździsz na rowerze?
Odkąd miałem dziewięć lub dziesięć lat.
Jak się w to dostałeś?
To był mój tata. Od lat jest zapalonym rowerzystą, a ja poszedłem w jego ślady. – Tata Jacka (który jest teraz soigneur dla zespołu) później wyjaśnił, że zostawił rower ustawiony na turbotrenerze i znalazł go siedzącego na górnej rurze, próbującego pedałować.
I właśnie zacząłeś ścigać się jako chłopak?
Tak, właśnie przeszedłem przez szeregi uczniów.
Jak zaangażowałeś się w reakcję post-łańcuchową?
Byłem amatorem w Belgii – po prostu mały belgijski zespół. Ścigałem się tam jako drugi rok junior. Nie przepadałem za uniwersytetem, więc pomyślałem, że po prostu pojadę i ścigam się na kontynencie. Jeździłem jako amator przez rok, a pod koniec sezonu pojechałem na Mistrzostwa Świata U23 w Valkenberg. Kurt [Bogaerts – An Post-Chain Reaction DS] był tam z Seanem [Kelly] i po wyścigu rozmawiał ze mną. Kilka tygodni później zadzwonił do mnie i zaproponował kontrakt.
Jako stażysta?
Nie, od razu.
Jak możesz zrównoważyć zaangażowanie jako młody chłopak z chęcią wyjścia z przyjaciółmi?
Kiedy byłem młodszy, było mi łatwiej niż w zeszłym roku. W zeszłym roku miałem wiele niepowodzeń, więc pomyślałem: „Spójrz, ile poświęciłem i na co?”
Co się stało?
Zwichnąłem lewe ramię na początku roku, a kilka miesięcy później złamałem obojczyk i nadgarstek. Potem złamałem żebra około trzech tygodni po powrocie z tego. Sezon był spisany na straty. Kiedy leżysz w łóżku cały zepsuty – to był pierwszy raz, kiedy naprawdę zacząłem myśleć o wszystkich rzeczach, które przegapiłem. Przez wszystkie lata, kiedy to robię, po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że tak wiele straciłem.
Kiedy byłeś na dole, czy zespół był tam, aby cię wspierać?
Tak, był jeden moment, kiedy zawiesiłem rower i powiedziałem „Nie, to jest to”, a potem zadzwonił do mnie Kurt. Porozmawiał ze mną i dał mi trochę motywacji – wyciągnął moją głowę z dupy i wrócił na prostą i wąską.
Co poza testami zyskałeś na tym obozie szkoleniowym?
Jesteśmy tu tylko po to, aby jeździć jako zespół i poznać się nawzajem. Po raz pierwszy spotkaliśmy się dopiero w grudniu i jestem tutaj jedynym gościem w zespole, to znaczy z poprzednich lat. Większość facetów jest w podobnych butach do moich.
Czy masz jakieś cele na nadchodzący sezon?
Chcę być tak konsekwentny, jak to tylko możliwe. Chciałbym tam być, ale mam nogi przez cały rok. Może zebrać dobre wyniki przez cały rok, zamiast dążyć do jednego konkretnego wydarzenia.
