W czwartym rozdziale naszej podróży po Tour de France z Trek Factory Racing, jedziemy z człowiekiem odpowiedzialnym za taktykę
„W środę gościłem gościa Richarda Virenque…” Dyrektor sportowy Trek Factory Racing (DS), Alain Gallopin, przerywa swoją własną historię, rycząc przez okno: „Richie! Richie, chcesz się napić?
Richie Porte z Team Sky uśmiecha się przez mgłę pokonywania 22-kilometrowego podjazdu Col de la Croix de Fer, ale unosi opadającą dłoń.
„Gdzie ja byłem?” – pyta Gallopin do siebie, a nie do mnie. „Tak, był z nami przyjaciel Ricco i powiedział, że jestem jak mafijny baron, bo jestem wszędzie. Myślę, że ma rację – to moja 25. trasa i znam wszystkich.”
W piątek pod koniec lipca jest około godziny 14.00, etap 19 między Saint-Jean-de-Maurienne i La Toussuire-Les Sybelles, a kolarz siedzi na miejscu pasażera samochodu zespołu Trek Factory Racing. Jest upalny dzień w południowo-wschodniej Francji, rodzaj uciążliwego upału i wilgoci, które dodają intensywności każdemu ruchowi. Helikoptery unoszą się pod zbierając ciemne chmury. Syreny karetki przeszywają hałas kibiców i nieustanne klaksony samochodów. Na tym apokaliptycznym tle 58-letni Gallopin jest najfajniejszym człowiekiem na świecie. – Wszystko pod kontrolą – mruczy do siebie Gallopin. „Wszystko pod kontrolą…”
Jak się okazuje, Gallopin ma rację. Wszystko jest pod kontrolą. Pod koniec etapu Geraint Thomas z Team Sky spadnie w tabeli, wynosząc Bauke Mollemę z Treka na ósme miejsce w klasyfikacji generalnej. Mollema zajmie siódme miejsce tego dnia, za zwycięzcą etapu Vincenzo Nibalim, i zmniejszy stratę trzech minut do 43 sekund na Mathiasie Franka z IAM Cycling.
„Naszym celem zawsze było, aby Bauke zajął siódme miejsce w klasyfikacji generalnej” – mówi Gallopin. „Ma duże szanse, bo słucha. Dziś rano Bauke chciał zaatakować. My [Gallopin i kolega DS Kim Anderson] powiedzieliśmy: „Gdzie z tym pójdziesz? Po prostu pozostań w sporze i pozwól innym pęknąć. Zadziałało. Jutro strategia będzie taka sama.”
To strategia, która okaże się strzałem w dziesiątkę, a Mollema ostatecznie zakończy Tour na siódmym miejscu. To dowód na to, że żaden kolarz nie może odnieść sukcesu w wielkich wyścigach samą siłą nóg. Muszą postępować zgodnie z planem, a na tym właśnie zarabiają directeurs sportif. To są eksperci od strategii i czasami podstępów. Ustalają cele drużyny, informują jeźdźców, w razie potrzeby strzelają batem, a czasem oferują ramię, na którym można płakać.
Directeurs sportif to koordynatorzy zespołu. Na obozach treningowych współpracują z kolarzami w celu ustalenia harmonogramu wyścigów i późniejszego rozpoznania trasy. Na wyścigach wykonują taktyczne rozmowy przed i w trakcie etapu oraz zapewniają kolarzom regularne źródło jedzenia i picia. Mają też tendencję do kierowania pojazdami jak wariaci.
Podczas gdy Gallopin od niechcenia raczy mnie opowieściami o swoim życiu jako DS, które obejmują dwa tytuły Giro d'Italia i jeden Vuelta a Espana, trzymam się drogiego życia, gdy pokonuje ostre zakręty alpejskiej drogi w 50 mil na godzinę plus.
Każda szalona instrukcja z mikrofonu samochodu jest interpretowana przez Gallopina jako zielone światło, które pozwala postawić stopę i przedzierać się do i z flotylli samochodów zespołu w poszukiwaniu rowerzysty Treka, któremu mógłby dostarczyć paliwo. Dziś wśród tych kolarzy są Markel Irizar i Gregory Rast, dwaj wielcy kolarze, których obowiązki domowe są bardziej dostosowane do bardziej płaskich etapów. Gallopin wspiera tylną grupę, podczas gdy Anderson podąża za Mollemą i Bobem Jungelsem dalej w polu. Podejrzewam, że styl jazdy Andersona jest zgodny ze szkołą wyprzedzania Gallopin, a mianowicie: celuj w samochód jadący z przodu i kilkakrotnie wciskaj klakson, co w cudowny sposób tworzy lukę o stopę szerszą niż szerokość Skody Gallopina. To scenariusz, który powtarza się wiele razy podczas 138-kilometrowego etapu.
„Czy miałeś jakieś awarie?”, pytam. „Nie bardzo, nie” – odpowiada Gallopin. „Wszyscy przyzwyczajają się do tej jazdy, chociaż młodzi nie są tak dobrzy. Ten samochód Giant-Alpecin z przodu – wrzeszczy na każdym zakręcie. Jeśli jesteś dobrym kierowcą, nie robisz takiego hałasu. Nauczył mnie tego Alain Prost”.
Jak mówi Gallopin, zna wszystkich. Na każdym postoju na poboczu drogi, aby podać kolarzom butelki, Gallopin rozmawia – z Astana DS, Tinkoff-Saxo DS i jego synem, widzami – otrzymuje nawet buziaka od pewnej damy z tłumu.„To mój ulubiony wyścig”, mówi, błyskając za okularami. „Pomiędzy zespołami jest solidarność i uwielbiam to. To jak moja druga sportowa rodzina”.
Rodzina Gallopin
Jego pierwsza rodzina jest częścią francuskiego kolarstwa. Bracia Alaina, Guy i Joel, przejechali między sobą dziewięć tras w latach 70. i 80. XX wieku. Syn Joela, Tony, ściga się w Lotto-Soudal. Ukończył cztery wycieczki, w tym edycję z 2015 roku, i pamiętnie nosił le maillot jaune w Dzień Bastylii w 2014 roku – wyczyn, który został opisany jako tak francuski, że można w nim „zachować ser”.
Alain również ścigał się, ale tylko przez trzy miesiące w 1982 roku. „Ścigałem się na Circuit de la Sarthe [wyścig etapowy we wczesnym sezonie we Francji]”, mówi. „Byłem zamieszany w głupi wypadek – wszystkie wypadki są głupie – i prawie zginąłem”.
Doznał pęknięcia czaszki oraz kapitulacji ucha wewnętrznego, co wpłynęło na jego równowagę tak bardzo, że nie mógł znieść. „Uzdrowiłem się, ale wciąż mam dzwonienie w uchu. Dlatego noszę tę słuchawkę – łagodzi ból.”
Mając zaledwie 25 lat Gallopin sprawdził czas swojej zawodowej kariery wyścigowej prawie przed jej rozpoczęciem. Utrata dziecięcych marzeń może nadszarpnąć charakter mężczyzny, uczynić go zgorzkniałym, zwłaszcza w otoczeniu trofeów rodzeństwa i wspomnień z przeszłości. Nie galopuje.
„Życie to życie, a ja wciąż żyję”, mówi, po czym szybko przenosi rozmowę na sprawy mniej osobiste. „W przeszłości, na takim podjeździe [Col de la Croix de Fer], Bernard Hinault mówił do czołowych kolarzy: „Chodźmy spokojnie i zachowajmy energię na wielkie walki na końcu”. Ostrzegał ich wtedy: „Jeśli nie chcecie, pójdę na pełny gaz, a 40 facetów nie ucieknie i pojedzie do domu. Więc co to jest? Był szefem”.
To był kolejny zwycięzca francuskiego Tour, Laurent Fignon, z którym Gallopin był najbliżej w swoich wczesnych latach. Po jego wypadku Gallopin przekwalifikował się na fizjoterapeutę, ale utrzymywał kontakt z Fignonem, który był przyjacielem odkąd obaj mężczyźni przeszli na zawodowstwo w 1982 roku.
Po wygraniu kolejnych wyścigów w 1983 i 1984, kontuzja kolana zmusiła Fignona do wycofania się z gry w 1985 roku. „Zbliżyliśmy się i towarzyszyłem Laurentowi aż do jego przejścia na emeryturę w 1993 roku, kiedy ścigał się dla Gatorade” – mówi Gallopin.
Fignon, który zmarł na raka w wieku 50 lat w 2010 roku, był pełen pochwał dla swojego przyjaciela. W swojej autobiografii „We Were Young And Carefree” sugeruje, że to nieobecność Gallopina skłoniła go do uzyskania pozytywnego wyniku testu na nadużywanie amfetaminy w 1989 roku po raz drugi i ostatni w swojej karierze.
„Dziesięć dni przed Grand Prix de la Liberation umówiliśmy się na sesję interwałów za motocyklem” – ujawnił Fignon. 'Telefon zadzwonił. Żona Alaina rodziła i musiał iść do szpitala na szczęśliwe wydarzenie. Nie było nic więcej do powiedzenia, poza tym, że zostałem sam z rowerem, z moim morale w butach. Nie miałem ochoty zrobić sobie krzywdy na własną rękę i nadal widzę siebie, zupełnie niezdecydowany, czy w ogóle założę nogę na siodło. Było tak źle”. Uciekł się do „garnka” – profesjonalnego określenia leku. Fignon uzyskał pozytywny wynik testu i „odczuwał wstyd”, ale wkrótce wrócił do wyścigów.
Zarządzanie talentem
W 1994 roku Gallopin po raz pierwszy zasmakował w zarządzaniu zespołem we francuskim zespole Catavana-AS Corbeil Essonnes-Cedico, który rozwiązał się zaledwie po jednym sezonie. Ale Gallopin był uzależniony i zaczął pracować dla kilku najlepszych zespołów, w tym CSC, Astana, Radioshack, a teraz Trek.
To jasne, że Gallopin zrobi wszystko dla swoich jeźdźców. Jego instynkt ojcowski widzi, że pyta o zdrowie jeźdźców, gdy podaje im ciastka ryżowe i bidony przez okno samochodu. Jak każdy DS, nie ma nic przeciwko delikatnemu przyspieszaniu, podczas gdy jeździec chwyta butelkę, aby pomóc mu wrzucić go z powrotem do plecaka. Uważa to za rozsądne w tym, co określa jako „najbardziej brutalne wydarzenie w sporcie”.
„Jeźdźcy i ich bezpieczeństwo są dla mnie wszystkim”, mówi. „Utrzymują mnie też młodo. Mam 58 lat i nie planuję jeszcze skończyć. Tak, mam problemy z plecami, przez co nie mogę jeździć na rowerze i biegać tak często, jak bym chciał, ale rozciągam się, aby pozostać w formie. Mógłbym być na emeryturze i być w domu z żoną, ale kocham to i nie przestanę, dopóki nie będę mógł wykonywać swojej pracy w 100%.”
Po tych słowach Gallopin spogląda w prawo, wyjmuje papiery z schowka i wyrzuca je przez okno pasażera do przejeżdżającego samochodu zespołu z Cannondale-Garmin. – Co to było? – pytam. „To były papiery ubezpieczeniowe. Wczoraj trochę pukaliśmy” – odpowiada Gallopin, a na jego opalonej twarzy pojawił się uśmiech.
Treksegafredo.com
