Zbiór zdjęć z 2019 Paris-Roubaix. Zdjęcia: Presse Sport/Spalony
Czy kiedykolwiek zmęczysz się oglądaniem zdjęć z Paryża-Roubaix? Nie jestem pewien, czy możesz. Brakuje mu rozległych łańcuchów górskich Włoch i nie może przyzywać przeszywających żółtych słoneczników Tour de France. Nie ma krystalicznie niebieskiej wody morskiej, takiej jak Mediolan-San Remo, ani rześkich, brązowych liści Il Lombardia.
Tymczasem Roubaix brakuje optycznej iluzji stromych wzgórz, które znikają w oddali w Liege-Bastogne-Liege i Tour of Flanders. Jednak jakoś Roubaix nadal jest najpiękniejszą rasą ze wszystkich.
Dlaczego? Cóż, to prawdopodobnie jedyny wyścig w kalendarzu, który naprawdę sprowadza każdego zawodnika do śmiertelnego statusu. Żaden jeździec nie uniknie cierpienia bruku. Sztywna napoleońska skała nie rozróżnia tego, kto przebije lub kto się rozbije.
Każdy jeździec, który dociera do welodromu, dociera do niego pusty. Każdy zawodnik będzie traktował dotarcie do mety jako zwycięstwo samo w sobie.
Wielu narzeka na brutalność tego wyścigu. Jak to pozostawia ich ciała puste przez wiele dni i jak to jest loteria i cała gra szczęścia, którą wszyscy oprócz jednego z pewnością przegrają.
Wielu przysięga, że nigdy nie wróci, a jednak prawie zawsze to robi. Kiedy Bernard Hinault wygrał edycję Paris-Roubaix w 1981 roku, niemal idealnie uosabiał tę opinię.
Ubrany w tęczową koszulkę Mistrza Świata, szorstki Breton powiedział dziennikarzowi, że „Paris-Roubaix to bzdury”. Rok później Hinault ponownie przejechał przez piekło.
