Legendarny zawodnik opowiada o sezonie 2018, gwiazdach przyszłości i dlaczego jedyne, co naprawdę się liczy, to kolor Twojej koszulki
Ta funkcja została pierwotnie opublikowana w 82. numerze magazynu Cyclist
Rowerzysta: Co zrobiłeś z tego sezonu? Które momenty się wyróżniały?
Eddy Merckx: Zwycięstwo Nibali Milan-San Remo było wielkim momentem [Vincenzo Nibali wykonał imponujący, zwycięski atak solo nad Poggio], a Peter Sagan w Paris-Roubaix był również bardzo dobrze.
Miło było również zobaczyć, jak Chris Froome atakuje, tak jak na Finestre w Giro d’Italia.
W zeszłym roku wygrał Tour de France bez wygrania etapu, ale myślę, że dla mistrza ważne jest, aby wygrać również etap, więc zobaczenie, jak Froome robi to na Giro, było bardzo imponujące.
Dobrze jest to zobaczyć na rowerze. To był pierwszy raz od dłuższego czasu, kiedy doszło do takiej wielkiej przerwy w głównym wyścigu.
Cyc: Nie są Ci obce wygrywanie wyścigów długimi solowymi atakami, a w przyszłym roku minie 50 lat od wygrania pierwszego Tour de France, w którym jeździłeś jeden z najbardziej dziwacznych ucieczek w historii Touru. Czy możesz nam o tym porozmawiać?
EM: Zacząłem w 1969 roku wygrywając Tour of Flanders, Milan-San Remo i Liège-Bastogne-Liège. Potem zostałem odwołany na Giro d’Italia [Merckx został usunięty z wyścigu z powodu oskarżenia o doping, które później zostało obalone].
Oznaczało to, że zacząłem trasę naprawdę pragnąc wygrać. Miałem prowadzenie na 17 etapie, potem zaatakowałem na Tourmalecie. Potem, mimo że byłem już na żółto, a mój zespół powiedział, że powinienem poczekać, nie zrobiłem tego.
Po prostu chodziłem coraz więcej i więcej.
Cyc: Miałeś osiem minut i 21 sekund przewagi w klasyfikacji generalnej przed etapem Tourmalet, więc dlaczego zaatakowałeś? Czy nie masz pewności co do swojego potencjalnego klienta?
EM: Wtedy nie było radia wyścigowego, ale dyrektor sportowy był tam z samochodem i tablicą rozrządu, więc wiedziałem, że udało mi się uzyskać minutę przewagi Turmalet.
Ale w pewnym momencie jako jeździec musisz zaatakować, aby pokazać różnicę między tobą a konkurentami, więc szedłem dalej i dotarłem do Mourenx prawie osiem minut do przodu.
Cyc: W słynny sposób powiedziałeś dziennikarzom zebranym na mecie: „Mam nadzieję, że zrobiłem już wystarczająco dużo, aby uznać mnie za godnego zwycięzcę”. moment?
EM: Nie, to nie było tak. Cieszyłem się, że byłem na prowadzeniu, ale byłem też zdenerwowany – wiesz tylko, że wygrałeś, kiedy mijasz linię w Paryżu, a nie wcześniej.
Wszystko może się zdarzyć, możesz mieć awarię, zachorować.
Ale wtedy ten moment, kiedy minąłem linię mety w Paryżu – to najlepsze wspomnienie w mojej karierze. Zawsze byłem szczęśliwy, kiedy wygrywałem, chociaż im więcej wygrywasz, tym większa jest na tobie presja, by wygrywać więcej.
Cyc: Czy to presja, która dotknęła Chrisa Froome'a podczas trasy w tym roku? Czy Geraint Thomas miał szczęście?
EM: Nie ma powodu, dla którego Froome nie może wygrać pięciu Turniejów, ale Geraint nie miał szczęścia, chociaż byłem zaskoczony, że wygrał. Jest rouleurem wygrywającym wyścig etapowy. Ale pokazał się i miał tak silną drużynę.
Jestem pewien, że w przyszłym roku zobaczymy więcej od Nibaliego i Toma Dumoulin.
Cyc: Co sądzisz o traktowaniu Team Sky przez francuskich fanów i media w tym roku?
EM: Nie było dobrze. Dave Brailsford powiedział to, co powiedział, i powiedział prawdę. Powiedział, co widzi. [Brailsford odpowiedział na francuskich fanów plujących na zawodników Team Sky, nazywając to „francuską rzeczą kulturalną”.]
Cyc: Czy jazda na rowerze jest teraz bardziej niebezpiecznym sportem niż za twoich czasów? Wydaje się, że z roku na rok w wyścigach dochodzi do coraz większej liczby wypadków.
EM: Problem polega na tym, że większość kolarzy nie trenuje w peletonach.
Idą w góry na miesiąc, trenują samotnie, samotnie wspinają się, samotnie schodzą. Ale jeśli to robisz, przyjeżdżasz na wyścigi i boisz się, bo nie masz doświadczenia w jeździe w peletonie.
Z tego powodu ścigałbym się jak najwięcej. W 1975 roku zrobiłem 195 wyścigów. Myślę, że to jest jeden ze sposobów, w jaki możemy uczynić ten sport bardziej ekscytującym. Wszyscy znani zawodnicy muszą brać udział we wszystkich wielkich wyścigach.
Cyc: Jak myślisz, kto jest obecnie najbardziej ekscytującym jeźdźcem?
EM: Jestem pod wrażeniem Egana Bernala [Team Sky]. Jest niewiarygodnym jeźdźcem, będzie coraz silniejszy. I Sagan.
Cyc: Komentatorzy porównali do ciebie Petera Sagana. Czy to sprawiedliwe?
EM: Tak, ponieważ on atakuje. Ale Sagan nigdy nie wygrał Tour de France! Dla mnie ważne było noszenie żółtej koszulki, a nie zielonej. Sagan jest kompletnym jeźdźcem, ale nie jest takim wspinaczem, jakim musi być, aby wygrywać Grand Tours.
Byłem pełniejszy. Również lepsza lista prób czasowych, nie?
Cyc: Czy stąd wziąłeś swój pseudonim „Kanibal”?
EM: Cóż, niewiele osób nazywało mnie tak w trakcie mojej kariery, ale potem zaczęli go częściej używać.
Myślę, że jedną z niewielu osób, które tak naprawdę do mnie dzwoniły podczas mojej kariery, był Christian Raymond [Francuz w zespole Peugeot-BP-Michelin]. Powiedział swojej córce, jak będę jeździł, a jego córka powiedziała, że jestem jak kanibal.
Nawet wtedy mówił do mnie: „Hej Cannie, co robisz?”, ale nie „Cannibal”.
Cyc: Niedawno poznaliśmy twojego starego konstruktora ramek, Ugo De Rosę, który powiedział, że zawsze szanuje fakt, że dałeś mu szampana, kiedy wygrywałeś, czego kierownicy zespołu często nie robili …
EM: Ja też dałem mu siwe włosy! Ugo De Rosa był najlepszym konstruktorem ram i mechanikiem, szczególnie dla mnie, ponieważ bardzo skrupulatnie podchodziłem do mojego sprzętu.
Cyc: Ale ludzie często cytują cię mówiącą: „Nie kupuj ulepszeń, podnoś oceny”. Czy to jest coś, co naprawdę powiedziałeś?
EM: To nie jest to, co powiedziałem, ale to miałem na myśli. To nie rower robi różnicę, to sportowiec.
Jazda na rowerze to nie Formuła 1. Rower to narzędzie do pracy, prawda? Ale kiedy ścigałem się, spędzałem więcej czasu w garażu niż w salonie.
Palmarès
Eddy Merckx Wiek: 73
Narodowość: Belgijska
Główne zwycięstwa w Tour de France: 1., 1969-1972, 1974, 34 zwycięstwa etapowe
Giro d’Italia: 1., 1968, 1970-1972, 1974, 24 zwycięstwa etapowe
Vuelta a España: 1. 1973, 6 zwycięstw etapowych
Paryż-Roubaix: 1st, 1968, 1970, 1973
Wycieczka po Flandrii: 1, 1969, 1975
Wyścig szosowy Mistrzostw Świata: 1., 1967, 1971, 1974
