Aby uzyskać idealne połączenie cichych dróg i surowej scenerii, udaj się na zachodnie wybrzeże Szkocji
Jak na kraj, który ma tak wiele do zaoferowania rowerzystom szosowym, zaplanowanie przejażdżki w dzikiej Szkocji może być zaskakująco trudne. Nie brakuje pięknych krajobrazów i trudnych podjazdów, które aż proszą się o jazdę, ale problemem są często drogi – nigdzie nie prowadzą.
Rzut oka na Google Street View ujawni ciche drogi w odległych częściach Szkocji, które wiją się przez malownicze doliny i wzdłuż jezior, ale jeśli podążysz nimi tak daleko, jak to możliwe, zbyt często zatrzymują się na opuszczony dom.
Albo tak, albo dojeżdżają do skrzyżowania z drogą A, na której ciężarówki przejeżdżają z grzmotem, przestrzegając krajowego ograniczenia prędkości.
W Cyclist jesteśmy wymagającą grupą. Chcemy pętli – trasy o odpowiedniej długości, która kręci się z powrotem do punktu początkowego, przechodząc przez zapierające dech w piersiach krajobrazy po drodze, a jednocześnie nigdy nie jest zbytnio zakłócona przez ruch uliczny.
Nie jest to najłatwiejsza rzecz do znalezienia, ale czasami trafiamy na złoto. I z pewnością tak jest w przypadku tej przejażdżki na wyspie Mull, u zachodniego wybrzeża Szkocji.
Ma 140 km gór, wrzosowisk, linii brzegowej, turni i okazjonalnych wspinaczek na strzępienie nóg. Teraz potrzebujemy tylko dobrej pogody.
Pięć oszaleje na Mull
Prognoza dotyczy deszczu. Ale w takim razie prognoza zawsze dotyczy deszczu na Mull. Teraz nie pada i traktuję to jako zwycięstwo.
Brian MacLeod, który prowadzi domki letniskowe na Mull i jest wiernym członkiem Klubu Kolarskiego Mull, uprzejmie zgodził się zostać moim przewodnikiem.
Rozeszła się wieść, że Kolarz jest na wyspie, a pod szarym niebem dołączają do nas miejscowy kolarz Alan i Russell, którzy dorastali na wyspie, ale teraz mieszkają w Glasgow. Przywiózł ze sobą przyjaciela z Glasgow, Jonathana, więc teraz mamy pięć lat.
Nasza trasa jest kopią Isle of Mull Sportive – prawie 140-kilometrowej pętli od Tobermory, głównego miasta wyspy na północy, wzdłuż wybrzeża, z kilkoma górzystymi wycieczkami w głąb lądu.
Brian sugeruje, abyśmy zrobili to w odwrotnej kolejności, zaczynając wzdłuż najbardziej ruchliwej drogi Mull (co oznacza, że od czasu do czasu widzi samochód, ale nadal jest jednopasmowy przez większą część swojej długości) do Craignure, „wtedy wiatr nas zdmuchnie całą drogę do domu”.
Pierwszy odcinek wije się na południowy wschód wzdłuż wybrzeża, gdzie połamane łodzie ustawiają się wzdłuż brzegu, a małe jachty niebezpiecznie chwieją się na kotwicowiskach, gdy odpływa fala.
Jonathan i Russell narzucili szybkie tempo – muszą skończyć i nakarmić przed ostatnim promem na stały ląd, więc nie mają ochoty marudzić. Cieszę się, że mogę się schować i pozwolić im ciągnąć.
Kiedy jedziemy, pojawiają się sporadyczne okrzyki „nosa!”, które wprawiają mnie w zakłopotanie, aż słyszę odpowiedni „ogon!” i uświadamiam sobie, że uważam na samochody przejeżdżające z przodu iz tyłu na wąskiej drodze.
Czasem łapię się na tym, że krzyczę: „Samochód z powrotem! Nos! Eee, ogon! Och, nieważne”. To naprawdę nie ma znaczenia, ponieważ ruch jest niewielki, a kierowcy niezwykle uprzejmi, często wjeżdżają w mijane miejsca, aby nas przepuścić.
Po 34 km docieramy do terminalu promowego w Craignure, więc zatrzymujemy się na przekąskę i patrzymy, jak prom Mull wyrzuca pasażerów, zanim kontynuujemy podróż, skręcając na zachód, by skierować się w głąb lądu.
Odtąd sceneria zmienia się, stając się bardziej górzysta, z lasami sosnowymi wzdłuż zboczy.
Droga zaczyna się prawidłowo wspinać po raz pierwszy, chociaż nachylenie jest łagodne i możemy z radością stukać w trójkę i rozmawiać.
Co więcej, chmury, które wcześniej wydawały się groźne, poddały się i wróciły do domu, pozostawiając nam perspektywę rzadkiego słonecznego dnia na szkockich wyspach.
„Witamy w Mullorce”, mówi Alan, gdy błękitne niebo otwiera się nad idealnie zielonym krajobrazem.
Nie chodzi o rower
Nasza trasa prowadzi nas wokół podstawy Ben More, największej góry wyspy o wysokości 966 m, i omijamy linię brzegową jeziora Loch Scridain.
Poza kilkoma grudkami jest dość płaska, więc Brian i Alan opowiadają mi trochę o Mull, o tym, jak słynie ze skorupiaków – homarów, krabów, małży, ostryg – i o tym, jak wyspa zaczęła jeździć na rowerze, teraz chlubiąc się popularny sport i triathlon.
Spojrzenie w górę ukazuje ciemne kształty krążące nad nami, co skłania Briana do wyjaśnienia, w jaki sposób Mull jest jednym z niewielu domów dla orłów bielików, największego brytyjskiego ptaka drapieżnego, który wyginął w Wielkiej Brytanii przez dziesięciolecia, zanim został ponownie wprowadzony na Lata 70.
Russell i Jonathan są ćpunami na rowerze i jest tylko jedna rzecz, o której chcą porozmawiać.
„Więc jaki jest najlepszy rower, na którym jeździłeś?”, pyta Jonathan. Jest to pytanie, którego obawiają się wszyscy dziennikarze kolarski, więc staram się go walnąć gofrem na temat tego, jak to wszystko zależy od osobistych preferencji i indywidualnego stylu jazdy, ale on tego nie ma.
‘Czy jeździłeś na specjalnym asfalcie? Jakie to jest? A co z Giant TCR? Co jest lepsze?”
„Oboje są doskonałymi rowerami na swój sposób”, mamroczę niezobowiązująco, co najwyraźniej wcale nie zadowala Jonathana.
‘OK, a co z pierwszą piątką?’ Jeździ na Cannondale SuperSix Evo, ale wydaje się być niepewny, czy mu się to podoba. Podejrzewam, że może szukać wymówki, aby kupić nowy rower i ma nadzieję, że dam mu zachętę.
Kiedy mówię, że SuperSix jest bardzo popularny wśród testerów Kolarza, wygląda na niepewnego.
„A co z Canyonem?” – mówi. Odpowiadam, że nikt nie ma złego słowa do powiedzenia na temat Ultimate CF SLX, a Jonathan natychmiast krzyczy do Russella: „Widzisz, kolarz mówi, że masz już właściwy rower”.
Russell jeździ na Canyon Ultimate i zwierza się, że właśnie kupił też Aeroad.
Jest wyraźnie w psiej budce ze swoim partnerem i sugeruje, że być może będzie musiał pozbyć się superumiejętności, chociaż coś w jego tonie sugeruje, że znajdzie sposób, aby zatrzymać ich obu.
Banki i biustonosze Bonnie
Trasa skręca na północ i wspinamy się po palcu lądu. Zieleń wzgórz zamienia się w brązy i fiolety, gdy trawa ustępuje miejsca wrzosowi, a z drugiej strony podziwiamy widok na wyspę Ulva, która dzięki coraz lepszej pogodzie znajduje się teraz w bogatym, błękitnym morzu.
Kiedy świeci słońce, niewiele jest miejsc na Ziemi tak pięknych jak szkockie Highlands.
Odtąd droga trzyma się blisko brzegu, wijąc się i wychodząc z zatok i mijając kamieniste plaże, podczas gdy owce i krowy wyżynne spoglądają w górę, gdy przemykamy obok pól.
Mamy teraz wiatr za sobą i utrzymujemy przyzwoite tempo. Z każdym małym podjazdem nasza grupa rozciąga się na boki, a potem wraca razem na zjazd.
Po odliczeniu 100 km zaczynam to czuć w nogach, ale mój nastrój nadal jest wysoki dzięki pięknu mojego otoczenia. Mogę po prostu kręcić pedałami i rozkoszować się spokojem i samotnością.
„Jak wygląda ten Argon 18?”, pyta Jonathan, przerywając moje zadumy. „Czy na tym zwykle jeździsz? Czy to prawda, że rowery, które zatrzymujesz, dają najlepsze recenzje?”
Informuję go, że nie możemy zatrzymać rowerów. Mówi mi, że właśnie objął w posiadanie tytanowego Lynskeya, ale wciąż chce wiedzieć, co powinien zrobić dalej.
‘Czy próbowałeś Trek Domane? A co z Madone? Gdybym miał pieniądze, myślę, że kupiłbym Madone.
Brian interweniuje, aby mnie ostrzec, że ostatnia część naszej jazdy jest najtrudniejsza i że niedługo przejdziemy największy test tego dnia.
'Weź nogi do wspinaczki, Pete!', krzyczy, gdy ślizgam się po zakręcie i natrafiam na stromą płytę asf altu wznoszącą się w szarą skałę i brązowe paprocie.
Natychmiast wysiadam z siodła, aby jechać pod górę. Ma 3 km długości i ostrzegano mnie, żebym nie lekceważył podjazdu, więc staram się nie wchodzić zbyt wcześnie na czerwone.
Jonathan, który jest zbudowany jak chart, nie ma takich skrupułów – goni punkty Stravy i rusza pod górę jak rakieta. (Jak piszę, jest na 10 miejscu w tabeli liderów KoM w tej wspinaczce.)
Okazuje się, że to jeden z tych przebiegłych podjazdów, gdzie za każdym razem, gdy jestem przekonany, że dotarłem na szczyt, ukryty róg odsłania kolejny odcinek stromej drogi.
Walczę o drogę na szczyt, gdzie przegrupowujemy się, aby złapać nasz wspólny oddech i usłyszeć o katastrofach, które spotkały tych, którzy próbowali zjechać z dużą prędkością w KoM na tym odcinku drogi.
Na szczęście zejście po drugiej stronie nie jest tak strome, ale płynne i wkrótce znajdujemy się z powrotem na wybrzeżu, gdzie bardziej płaska droga wije się i skręca wzdłuż lśniącego morza.
W miejscowości Calgary droga skręca na wschód i jesteśmy na ostatnim odcinku 20 km z powrotem do Tobermory.
Jestem bardzo zadowolony z ostatniego odcinka, który obejmuje kilka ostrych podjazdów, ale Russell i Jonathan mają randkę na promie, więc chętnie ruszają dalej.
Kierując się na północ wyspy, sceneria staje się bardziej jałowa, z rozległymi wrzosowiskami poprzecinanymi małymi jeziorami. Robi się późno i chmury znów zaczynają się zbierać, teraz zabarwione na różowo.
Kiedy jedziemy, myślę o przejażdżce. To był prawie idealny dzień w siodle, na trasie, która spełnia wszystkie wymagania rowerzystów – wymagająca, fotogeniczna, spokojna, zabawna.
Pogoda była ciepła i spokojna i przez chwilę zastanawiam się, jakim błogosławieństwem cieszymy się, że mamy w Wielkiej Brytanii tak piękne miejsca do jazdy i jak sport kolarski daje nam możliwość zobaczenia tych miejsc na ich najlepsze.
Jonathan siada obok mnie. Gdy słońce zaczyna chować się za nami, a nasze cienie wydłużają się na drodze przed nami, odwraca się do mnie i mówi: „A co z Cervélo?”
Przemyśl to
Podążaj trasą rowerzysty wokół wyspy
Kliknij tutaj, aby pobrać tę trasę. Z Tobermory na północy wyspy kieruj się na południe wzdłuż wybrzeża autostradą A848 i A849, aż po 34 km dotrzesz do terminalu promowego w Craignure.
Jedź dalej drogą A849, kierując się w głąb lądu na zachód przez kolejne 27 km, aż zobaczysz znak drogowy wskazujący w prawo w kierunku Gruline i „Malownicza trasa do Salen”. Podążaj tą drogą B8035, która wije się wokół Ben More do Gruline (kilka domów i kościół).
Podążaj za znakami do Dervaig i Calgary drogą B8073, która zabierze Cię na zachodnie wybrzeże, a następnie skieruj się na wschód z powrotem do Tobermory.
Jazda jeźdźca
Argon 18 Krypton X-Road, 2 999 funtów, i-ride.co.uk
Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłem w Krypton X-Road, było całe pismo. Rama jest wystarczająco pokryta, aby stworzyć nowelę, w tym takie spostrzeżenia, jak „HDS Horizontal Dual System”, „Optimal Balance”, „Argon Fit System” i tak dalej.
To odciągnęło uwagę od eleganckiego roweru, z zaskakująco wyrafinowanymi rurami, biorąc pod uwagę, że jest przeznaczony do przygód w terenie.
Wersja X-Road Kryptona jest wyposażona w hamulce tarczowe i dodatkowy prześwit dla opon do 32 mm, dzięki czemu możesz kontynuować jazdę, gdy skończy się asf alt, chociaż zawaham się opisać to jako „wszystko”. rower szosowy.
Raczej jest to rower szosowy, który poradzi sobie z trudniejszymi drogami. Rama jest dość sztywna, co zapewniało ostrą jazdę po w większości gładkich drogach Mull, ale nigdy nie czułem ochoty na jazdę po żwirze lub koleinach.
Wszechstronność bez kosztu sztywności osiągnięto dzięki systemowi 3D, rodzajowi przedłużenia główki ramy. Pozwala na bardziej wyprostowaną pozycję jazdy bez konieczności stosowania podkładek.
Sztywność była przydatna podczas pokonywania bardziej stromych podjazdów i pomogła zrównoważyć wagę roweru wynoszącą 8,5 kg.
Jeździ się nim przyjemnie, ale nie jest wystarczająco lekki i wyścigowy, by być świetnym rowerem szosowym, ani wystarczająco wytrzymały i podatny, by być świetnym rowerem szutrowym.
Zrób to sam
Podróż
Rowerowiec dotarł do Mull pociągiem, samochodem i promem. Z dworca kolejowego Glasgow Central wypożyczenie samochodu w Hertz (hertz.co.uk) kosztowało 57 funtów na dwa dni, a podróż do Oban zajęła około dwóch i pół godziny. Calmac Ferries (calmac.co.uk) kosztowało około 40 funtów w obie strony i zajęło godzinę, aby dostać się do Craignure, skąd było kolejne pół godziny jazdy do Tobermory.
Zakwaterowanie
Zatrzymaliśmy się w jednym z domków Briana MacLeoda z wyżywieniem we własnym zakresie, które były wygodne, przestronne, ciche i doskonale położone, aby zwiedzać Mull w dzień i Tobermory wieczorem. Ceny zaczynają się od 350 funtów tygodniowo (bez wyżywienia-tobermory.co.uk).
Sportowe
Być może najłatwiejszym sposobem na cieszenie się jazdą na rowerze na Mull jest zrobienie Isle of Mull Sportive, które w tym roku odbyło się 4 czerwca. Długa trasa (140km) to dokładna replika jazdy rowerzysty, ale w odwrotnej kolejności, jest też opcja 70km (mullsportive.co.uk).
Dzięki
Dziękuję Brianowi MacLeodowi za jego gościnność i prowadzenie przejażdżki; Eoghannowi MacLeanowi za rozprowadzenie naszego fotografa; Alanowi Quinnowi, Russellowi MacKinnonowi i Jonathanowi Doherty'emu za dołączenie do nas w przejażdżce; oraz Ewanowi Baxterowi, organizatorowi Mull Sportive, za ciastka.
