Na zdjęciach: dreszczyk emocji związanych z wyścigami kryterialnymi w sercu londyńskiej Square Mile
Ta funkcja została po raz pierwszy opublikowana w numerze 77 magazynu Cyclist
Fotografia: Matt Ben Stone
Dla widzów stojących przy krawężniku wyścig uliczny kończy się w mgnieniu oka. Z drugiej strony kryterium może okrążyć ten sam krótki tor 20 razy, tworząc zwarte i satysfakcjonujące widowisko dla oglądających.
Możesz wytyczyć miejsce na barierkach i obserwować, jak wszystko się rozwija, od startu do ostatniego sprintu, w czasie potrzebnym na zatopienie kufla.
W Londynie format kryterium został spopularyzowany przez Nocturne, który rozpoczął się w 2007 roku w zalanym piwem i krwią otoczeniu targu Smithfield Meat Market.
To był pomysł Granta Younga, właściciela słynnego sklepu Condor Racing na Gray's Inn Road.
„To coś, co wymyśliliśmy razem z Simonem Mottramem” – mówi. „Chcieliśmy zorganizować imprezowy wyścig w centrum Londynu.
‘Oderwanie się od ziemi zajęło dwa lata, ponieważ za każdym razem, gdy chodziliśmy na policję lub do miejskich korporacji, było to: „Nie, zdecydowanie na to nie pozwolimy”.
‘Byli przeciwko temu i musieliśmy walczyć i walczyć. W końcu pozwolili nam to zrobić. Pierwszej nocy lało, ale tłumy wyszły i od tego czasu jedziemy.
Z biegiem lat wyścig przyciągnął takich zawodników jak Mark Cavendish, Laura Trott, Matthew Goss, Alex Dowsett, Geraint Thomas i Sarah Storey.
Oprócz przyciągania wielkich nazwisk, wokół głównego wydarzenia znajduje się cały program rozrywkowy, w tym komicznie wściekły wyścig na składanych rowerach, wyścig za groszami i wyścig na wypożyczonych rowerach TfL, a także zawody amatorskie i elitarne.
Wydarzenie rozrosło się tak bardzo, że w 2016 roku, po naciskach policji z powodu rosnącej liczby widzów, wyścig musiał przenieść się na drogę do Cheapside, w cieniu katedry św. Pawła.
To tutaj Rowerzysta przybył, aby obejrzeć edycję 2018 w ciepłą czerwcową noc.
Rozpocznij imprezę
Po nowinkach wczesnych zawodów i otwartym kryterium, wyścigi naprawdę nagrzewają się podczas wyścigów mężczyzn i kobiet na stałym biegu.
Długoterminowe spotkanie na Nocturne, zawodnicy pędzą po ciasnym torze kilka centymetrów od barier, a to bardzo konkurencyjne wydarzenie, które jest jeszcze bardziej imponujące, biorąc pod uwagę brak hamulców.
Zaraz po inauguracyjnym wyścigu kobiet kierujemy się do boksów, gdzie znajdujemy prywatną zawodniczkę Niki Kovács kręcącą się na swoich rolkach na lekko poobijanym rowerze.
Właśnie skończyła wyścig na przodzie wyścigu fixie, ale ma też szansę przejechać się w Elite Criterium, które zaczyna się za niecałą godzinę.
To nie tylko czyni ją super twardą, ale także wyróżnia ją jako idealną osobę do wyjaśniania różnic między dyscyplinami.
„Stałe wydarzenie nie jest wyścigiem torowym ani wyścigiem kryterium”, mówi nam.
‘To mieści się gdzieś pomiędzy. Kiedyś robiłem wyścigi kurierskie i jest im bliżej. Taktyka jest bardziej agresywna.
‘Musisz więcej walczyć o swoje zakręty i trudniej jest utrzymać się na nogach. Nie masz hamulców, więc musisz inaczej pokonywać zakręty. Jeśli ktoś zmieni linię, mniej możesz z tym zrobić”.
Podczas gdy brak zacisków utrudnia jeźdźcom fixie, zawodnicy Elite muszą zmagać się z gasnącym światłem.
Zanim Kovács wyrusza na swój drugi wyścig, zaczyna się ściemniać.
Rowerzysta zajmuje pozycję na jednym z bardziej technicznych zakrętów, aby obejrzeć wyścig. Wyłaniająca się wcześnie z chaosu, aby zjechać z przodu i zniknąć z pola widzenia w mroku, jest Louise Heywood-Mahé z Les Filles.
Zwyciężyła po prawie godzinnej akcji knockabout.
„Właśnie to wymyśliłem, jak jechałem”, wciąż oszołomiony Heywood-Mahé mówi nam, gdy tylko wyścig się skończy.
‘Widziałem okazję do ataku. Kiedy to zadziałało, pomyślałem: „Och, jest trochę za wcześnie”. Spodziewałem się, że mnie złapią, ale tego nie zrobiłem, więc orałem dalej.
‘Nie używam komputera, więc nie miałem pojęcia, ile mi zostało. Dopiero gdy zobaczyłem tablicę z laptopem na trzy osoby, pomyślałem, że mogłem to zrobić”.
Być może chcąc ją naśladować, Robert Scott z Team Wiggins również wyjeżdża na początku wyścigu mężczyzn.
Błyskawicznie wyprzedza go o kilka zakrętów, a zespół JLT-Condor podejmuje pościg, próbując wciągnąć swojego człowieka, medalistę olimpijskiego i mistrza na torze, Eda Clancy'ego, do ostatniego sprintu.
Wracając razem z kilkoma okrążeniami przed końcem, wygląda na to, że serial przebiega zgodnie ze scenariuszem napisanym przez zespół z Londynu, a tylko kreska Toma Pidcocka w linii grozi odmową.
‘W kryteriach tak naprawdę nigdy nie ma planu przed wyścigiem. Chodzi o to, by dostać się do przodu i powodzenia, chłopcy – wyjaśnia Pidcock po przekroczeniu linii na drugim miejscu.
„Być może nie udało nam się dziś w pełni opanować taktyki”.
W końcu to Clancy wykorzystał wysiłki swojego zespołu, wygrywając ostatni sprint. „Kiedy nasi czterej jeźdźcy ścigają, a ja usiadłem, powinno to być proste, ale w rzeczywistości zdarzają się wypadki i jeźdźcy grupują się.
‘To już trzeci rok, w którym jeżdżę na nowym torze. Przez pierwsze dwa lata zmagałem się, ale dzisiaj wyszedłem dobrze” – mówi Clancy.
„To wyjątkowy wyścig”, dodaje. „Ciemność dodaje kolejny poziom trudności, przez co trudno jest stwierdzić, gdzie są ludzie na trasie.
‘Kiedy Rob odszedł, tak szybko zniknął z pola widzenia. Musiałem poszukać tylnych świateł na motocyklu z aparatem, aby zobaczyć, gdzie jest.
‘Próba zobaczenia, dokąd zmierzasz, może być stresująca i masz wrażenie, że jedziesz trzy razy szybciej niż w rzeczywistości. To wszystko dodaje atmosfery i poczucia szybkości”.
Ciężko się ścigać, ale świetnie oglądać fanów.
Czekając na prezentację na podium, zauważamy, że Heywood-Mahé wkłada gin z tonikiem do swojej butelki z wodą, zanim podchodzi, by udzielić wywiadu kamerom telewizyjnym.
Wydaje się to równie dobry przykład, jak każda kombinacja poważnych wyścigów i relaksującej atmosfery Nokturna.
